Ἡ κλιματικὴ ἀλλαγὴ ὡς new age θρησκεία

Γράφει ὁ Κώστας Γρίβας, Ἀναπληρωτὴς Καθηγητὴς Γεωπολιτικῆς στὴ Στρατιωτικὴ Σχολὴ Εὐελπίδων

    Τὸν τελευταῖο καιρό, τὸ ζήτημα τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς ἔχει τοποθετηθεῖ στὸ ἐπίκεντρο τῶν διεθνῶν ἐξελίξεων. Μόνο ἕνας τυφλὸς δὲν βλέπει ὅτι ἡ σχετικὴ συζήτηση ἔχει ξεφύγει ἀπὸ τὸ ἐπίπεδό της ἀντιπαράθεσης ἐπιστημονικῶν ἐπιχειρημάτων. Πλέον διεξάγεται μὲ χιλιαστικοὺς καὶ ἐσχατολογικοὺς ὅρους. Ἡ ἀλλαγὴ τοῦ κλίματος γίνεται ἀντιληπτὴ ὡς μία μείζονα καταστροφὴ κοσμογονικῶν διαστάσεων γιὰ τὴν ὁποία ὑπεύθυνος εἶναι ἀποκλειστικὰ ὁ ἄνθρωπος.

Οἱ συνέπειες αὐτῆς τῆς ἐξέλιξης στὸν πολιτισμὸ μᾶς ἐνδέχεται νὰ εἶναι τεράστιες. Καὶ αὐτὸ γιατί ὁ τρόμος γιὰ τὴν κλιματικὴ ἀλλαγὴ ἀλλάζει τὴν ἴδια μᾶς τὴν θεμελιακὴ κοσμοαντίληψη γιὰ τὴ φύση, τὸν κόσμο καὶ τὴ θέση τοῦ ἀνθρώπου μέσα σὲ αὐτόν. Ἡ μεγάλη συνεισφορὰ τοῦ Δαρβίνου καὶ τῆς θεωρίας τῆς ἐξέλιξης στὴν ἐπιστήμη ἦταν ὅτι καθιέρωσε τὴν ἄποψη ὅτι ἡ φύση εἶναι ἕνα δυναμικὸ μέγεθος τὸ ὁποῖο βρίσκεται σὲ διαρκῆ ἀλλαγὴ καὶ δὲν ἐπιδέχεται στασιμότητα. Αὐτὴ ἡ ἀντίληψη ἑνὸς διαρκῶς μεταλλασσόμενου κόσμου ἀποτέλεσε τὸ.... θεμέλιό της σύγχρονης ἐπιστήμης καὶ τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ. Σήμερα, ὅμως, ἡ τάση αὐτὴ ἀπειλεῖ νὰ ἀντιστραφεῖ.

Μὲ τὴ δαιμονοποίηση αὐτοῦ καθαυτοῦ τοῦ ὄρου κλιματικὴ ἀλλαγή, ἐπιβάλλεται νομοτελειακὰ μία ἀντίληψη ὅτι ἡ φύση εἶναι, ἢ μᾶλλον πρέπει νὰ εἶναι, ἕνας στατικός, παγωμένος κόσμος. Συνακόλουθα, ἐπανερχόμαστε στὶς μεσαιωνικὲς ἀντιλήψεις τῆς "φυσικῆς τάξης πραγμάτων", μὲ ὅτι αὐτὸ συνεπάγεται. Νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι οἱ θεμελιώδεις κοσμοαντιλήψεις μας, ποὺ ξεκινᾶνε ἀπὸ τὸ πῶς ἀντιλαμβανόμαστε τὴ φύση, περνᾶνε καὶ στὸ κοινωνικὸ καὶ πολιτικὸ πεδίο.

Ἐν προκειμένω, ἡ κοσμοαντίληψη μίας στατικῆς φυσικῆς τάξης ἀποτέλεσε τὸ θεμέλιό της μοναρχίας καὶ τῆς φεουδαρχίας. Ἀντιθέτως οἱ δημοκρατικὲς καὶ σοσιαλιστικὲς ἀντιλήψεις βασίστηκαν στὴν κοσμοαντίληψη τοῦ δυναμικοῦ καὶ συνεχῶς μεταλλασσόμενου κόσμου. Ἐπιπροσθέτως, ἡ δαιμονοποίηση τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς ἀντιστρέφει τὸν ἴδιο τὸν προσανατολισμὸ τῆς ἱστορικῆς πορείας τοῦ ἀνθρώπου.
Κλιματικὴ ἀλλαγὴ καὶ "χρυσὸ παρελθὸν"

Συγκεκριμένα, ἀπὸ τὸν ὕστερο Μεσαίωνα καὶ μετὰ ὁ πολιτισμὸς μᾶς εἶναι προσανατολισμένος πρὸς τὸ μέλλον (future oriented). Πυρήνας καὶ κινητήρια δύναμη τῆς ἱστορικῆς ἐξέλιξης ἦταν ἡ κοσμοαντίληψη πὼς ὁ κόσμος κινεῖται πρὸς ἕνα καλύτερο μέλλον. Βέβαια, πάντοτε ὑπῆρχαν μνῆμες, εἰκόνες καὶ ἀντιλήψεις ἑνὸς ἐξιδανικευμένου "χρυσοῦ παρελθόντος", εἴτε κοντινοῦ εἴτε μακρινοῦ, ἀλλὰ αὐτὸ ἦταν δευτερεύων.

Πάνω σὲ αὐτὸ τὸ θεμέλιο ἑδραιώθηκαν, μεταξὺ τῶν ἄλλων, οἱ δημοκρατικὲς καὶ σοσιαλιστικὲς θεωρίες. Ἀντιθέτως, οἱ ἀπολυταρχικὲς ἀντιλήψεις ἔδιναν ἔμφαση στὸ παρελθόν. Εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὴν καθιέρωση τῶν ὅρων πρόοδος καὶ ἀντίδραση. Βλέπουμε πὼς σήμερα τὰ πράγματα ἀλλάζουν.

Δία τῆς δαιμονοποίησης τῆς ἀλλαγῆς τοῦ κλίματος, στρεφόμαστε πρὸς ἕνα ἰδεατὸ παρελθόν. Ἕνα παρελθόν, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ὑποτίθεται ὅτι ἔχουμε ἐγκληματικὰ ἀπομακρυνθεῖ καὶ πρέπει νὰ ἐπιστρέψουμε σὲ αὐτὸ ἐγκαταλείποντας ὅτι μᾶς ὁδήγησε σὲ αὐτὴν τὴν ὕβρη. Δηλαδὴ ἀπὸ ὅτι θεωρούσαμε ὡς πρόοδο μέχρι σήμερα.
Οἱ ζηλωτὲς τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς

Πυρήνας τοῦ πολιτισμοῦ μας, ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα, ἦταν ὁ ἀνθρωποκεντρισμός. Ἡ ἀντίληψη ὅτι «μέτρον ὅλων τῶν πραγμάτων ὁ ἄνθρωπος». Δηλαδή, τὰ πάντα νὰ στοχεύουν στὴν καλυτέρευση τῆς ζωῆς τοῦ ἐπὶ τῆς Γής. Ὅμως, ἡ θρησκεία τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς, ἢ καλύτερά του κλιματικοῦ τρόμου, ἀλλάζει τὶς προτεραιότητες. Πλέον πυρήνας τῆς κοσμοαντίληψης μᾶς γίνεται μία ἀπρόσωπη φύση, τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος ὑποτίθεται ὅτι καταστρέφει.

Συνακόλουθα οἱ ἄνθρωποι χάνουν τὴν κυρίαρχή τους θέση στὸν κόσμο καὶ τὸν ρόλο τῆς πυξίδας γιὰ τὸ πὼς πρέπει νὰ κινεῖται ἡ ἱστορικὴ ἐξέλιξη. Ἐπιπλέον (αὐτὸ)ἀντιμετωπίζονται σὰν παράσιτα ποὺ "καταστρέφουν τὸ κλίμα". Τρῶνε κρέας, ταξιδεύουν μὲ αὐτοκίνητα, ἀεροπλάνα καὶ τρένα (καὶ ὄχι μὲ high end ἱστιοφόρα ἀξίας ἑκατομμυρίων δολαρίων...), χρησιμοποιοῦν ὀρυκτὰ καύσιμα γιὰ νὰ ζεσταθοῦν καὶ ἐν πάση περιπτώσει ὑπάρχουν.

Αὐτὴ ἡ ἔμμεση ἀλλὰ ξεκάθαρη δαιμονοποίηση τῆς ἀνθρωπότητας εἶναι μία πρωτοφανὴς κατάσταση στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία καὶ δὲν ξέρουμε ποὺ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει. Σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸν ὠμὸ συναισθηματισμό, τὸ μανιχαϊσμὸ τὸν χιλιασμὸ καὶ τὴν ἐνοχικότητα τῆς θρησκείας τῆς «κλιματικῆς ἀλλαγῆς» πολὺ δύσκολα θὰ φέρουν κάτι καλὸ μαζί τους. Ἡ κλιματικὴ ἀλλαγὴ τείνει νὰ μετατραπεῖ σὲ ἕνα εἶδος new age θρησκείας, μὲ τοὺς ὀπαδούς της νὰ θυμίζουν περισσότερο φανατικοὺς ζηλωτές.
Ὁλοκληρωτικὸς πόλεμος καλοῦ καὶ κακοῦ

Ἐπίσης, ἡ λατρεία τοῦ κλιματικοῦ τρόμου ἐπιβάλλει μία μανιχαϊστικῆ ἀντίληψη τοῦ κόσμου. Ἀπὸ τὴν μία πλευρὰ εἶναι τὸ Κακὸ (δηλαδὴ αὐτοὶ ποὺ ἀνέχονται τὴν κλιματικὴ ἀλλαγὴ ἢ δὲν πιστεύουν ὅτι συμβαίνει ἢ δὲν πιστεύουν ὅτι ὀφείλεται στὸν ἄνθρωπο). Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ εἶναι τὸ Καλὸ (δηλαδὴ αὐτοὶ ποὺ πιστεύουν ὅτι συμβαίνει καὶ οἱ ὁποῖοι θεωροῦν ὅτι οἱ ἄλλοι, τὸ Κακό, εἶναι αὐτοὶ ποὺ δὲν ἀφήνουν νὰ ληφθοῦν μέτρα). Ἡ σύγκρουση τῶν δύο πλευρῶν ἔχει ὁλοκληρωτικὸ χαρακτήρα. Θὰ ἐπικρατήσει ἢ ὁ ἕνας ἢ ἄλλος. Ὁ κόσμος ἢ θὰ σωθεῖ ἢ θὰ καταστραφεῖ. Δὲν ὑπάρχει μέση κατάσταση. Ἄρα, δὲν τίθεται θέμα συνεννόησης, ἀνοχῆς ἢ συμβιβασμοῦ. Ἡ σύγκρουση εἶναι ἀπόλυτη.

Ἐπιπλέον, ἡ αἰχμὴ τοῦ δόρατος καὶ ἡ προσωποποίηση τοῦ κινήματος κατὰ τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς εἶναι ἕνα νεαρὸ κορίτσι, ὁ λόγος τοῦ ὁποίου ἑστιάζει στὸ συναίσθημα. Ἡ Γκρέτα Τοῦνμπεργκ καὶ ὁ παθιασμένος λόγος τῆς ἐκφράζει τὴ ζωτικὴ δύναμη (vis vitalis) τῆς νεότητας ἐνάντια στὴν ἐγκεφαλικότητα τῶν "γέρων". Ἐκφράζει τὸ ψυχικὸ πάθος τῆς "θύελλας καὶ ὁρμῆς" (sturm und drang) τὸ ὁποῖο ἀντιπαρατίθεται στὸν ψύχραιμο λόγο καὶ τὴν ὀρθολογικὴ ἀνάλυση, ποὺ θεωροῦνται ὡς ἀνάθεμα.

Ὅλο αὐτὸ τὸ πακέτο τοῦ βιταλισμοῦ, τῆς νεότητας, τῆς περιφρόνησης στὴν μετριοπάθεια, τοῦ προτάγματος γιὰ ἄμεση δράση, τῆς μανιχαϊστικῆς ἀνάγνωσης τοῦ κόσμου, μὲ μόνο πιθανὸ καὶ ἐπιθυμητὸ ἀποτέλεσμα τὴν ἀπόλυτη ἐπικράτηση τοῦ Καλοῦ καὶ τὴν ἐξάλειψη τοῦ Κακοῦ, εἶναι ἀκριβῶς τὸ μεῖγμα τοῦ Ναζισμοῦ. Τόσο ἁπλά.

πηγη: https://slpress.gr/ , http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr