Την ώρα που κάνεις την προσευχή σου ο εγκέφαλός σου γίνεται όπως είναι του βρέφους, χαλαρός, δεκτικός, χωρίς παγιωμένες θέσεις κι απόψεις
Μιλούσε ένα παιδί στη μάνα του κι εκείνη σκεφτόταν μέσα της: «Εχει γούστο να θέλει να με πείσει. Κοίτα, κοίτα, κοίτα πώς την πάει την κουβέντα... Θα το πάει από δω, θα το πάει από κει, για να με κάνει να υποκύψω. Αμ, δεν με ξέρει καλά εμένα! Δεν ξέρει ότι εγώ είμαι πιο πονηρή απ' αυτόν...» Δες εσωτερικό διάλογο μητέρας την ώρα που της μιλά το παιδί της. Η μάνα αυτή, στην πραγματικότητα, νιώθει σαν να κυνηγιέται με το παιδί της. Σαν να ανταγωνίζεται με το παιδί της ποιος είναι ο πιο πονηρός. Ποιος είναι πιο έξυπνος απ' τον άλλον.
Παιχνίδια εξουσίας και χειρισμού. Κι ας λέει ο Χριστός μας: «Να γίνετε σαν παιδιά. Να γίνετε αθώες ψυχές, σαν τα παιδιά». Και ξέρεις τι άλλο να γίνεις, ώστε να είσαι σαν το παιδί; Προσευχόμενος. Διάβασα κάπου πως, όταν προσεύχεσαι, ο εγκέφαλός σου γίνεται σαν του παιδιού.
Συγκεκριμένα, έκαναν εγκεφαλογράφημα σε ανθρώπους που προσεύχονταν και έβλεπαν πώς είναι ο εγκέφαλος και τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα εκείνη την ώρα. Δεν τα ξέρω με λεπτομέρειες αυτά τα επιστημονικά, αλλά αυτό το κράτησα, γιατί μου άρεσε πάρα πολύ. Είπαν, λοιπόν, οι επιστήμονες ότι την ώρα που κάνεις προσευχή ο εγκέφαλός σου γίνεται όπως είναι ο εγκέφαλος του βρέφους, του παιδιού. Χαλαρός, χωρίς παγιωμένες θέσεις κι απόψεις. Δεκτικός. Κι ο Χριστός μάς έδωσε υπόσχεση ότι θα μιλά σ' έναν τέτοιον ακριβώς εγκέφαλο. Σ' ένα τέτοιο μυαλό είπε ότι θα δίνει φώτιση. Σε μια τέτοια ψυχούλα υποσχέθηκε ότι θα φανερώνεται.
Σε μια τέτοια καρδιά σίγουρα θα αποκαλύπτεται. Είπε, επίσης, ο Χριστός μας ότι τέτοιες ψυχές έχουν άγγελο που βλέπει διαρκώς το πρόσωπο του Θεού Πατέρα. Κι αφού αυτός ο άγγελος βλέπει τον Θεό Πατέρα, μπορεί να μιλήσει και σ' εσένα, αν γίνεις κι εσύ σαν παιδί. Διότι, αν γίνεις σαν παιδί, θα έχεις κι εσύ έναν τέτοιον άγγελο. Κάτι που εμείς δεν κάνουμε.
Εμείς εκ των προτέρων ξέρουμε τα πάντα. Είμαστε πολύ προβλέψιμοι. Και ξέρει και το ίδιο το παιδί από πριν τι θα του απαντήσουμε. Κι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που δεν μας φωτίζει ο Θεός. Και γι' αυτό η παιδαγωγική και η ποιμαντική μας μετά δεν έχουν τα αποτελέσματα του αβά Ποιμένα. Ο αβάς Ποιμένας τον κέρδισε τον αδελφό του. Ο τρόπος που απάντησε ήταν καθαρά ποιμαντικός, ώστε να δει το αποτέλεσμα ο αντιδραστικός μοναχός και να προσγειωθεί. Κάτι μου λέει ότι ξαναβρήκε αργότερα τον «χαλαρό» μοναχό -αυτόν με το χωράφι- και του διόρθωσε τον λογισμό, τονώνοντας τον ζήλο και τον αγώνα του.
Συνιστά μεγαλείο το να βρεις το χάρισμα του άλλου και να το αυξήσεις. Μου λέει ένας: «Αυτά που κάνεις εσύ, πάτερ, που μιλάς, εγώ δεν μπορώ να τα κάνω». Του λέω: «Κι εγώ όμως αυτά που κάνεις εσύ στον υπολογιστή -τέτοια προγράμματα, τέτοια επιμέλεια, τέτοια εξυπνάδα- δεν τα διαθέτω. Ούτε μπορώ να τα κάνω. Και να ξέρεις ότι μπροστά σου και σ' αυτά όλα που ξέρεις εσύ υποκλίνομαι». Και μου απαντά: «Εγώ υποκλίνομαι μπροστά σου, πάτερ». Κι ο Θεός τι λέει και στους δυο μας; «Εγώ σας ευλογώ και τους δύο. Γιατί; Γιατί καθένας σας έχει το χάρισμά του και ξέρει να χαίρεται και το χάρισμα του άλλου».
Ούτε εγώ θα ασχοληθώ με τους υπολογιστές, αφού δεν έχω το χάρισμα αυτό, ούτε μπορώ να σκέφτομαι με τέτοια ικανότητα ούτε κι αυτός, ίσως, μπορεί να κάνει μια ομιλία που κάνω εγώ.
Ολοι όμως είμαστε απαραίτητοι.
Ολοι είμαστε απαραίτητοι, ο ένας έχει ανάγκη τον άλλον.
Σ' έχω ανάγκη και μ' έχεις ανάγκη.
Ολοι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον.
Και, πάνω απ' όλα και όλους, κοιτάμε τον Θεό. Και λέμε:
«Θεέ μου, από Σένα ξεκινούν όλα. Από Σένα, Κύριε, κατεβαίνουν όλα τα δώρα».
Δες, λοιπόν, το χάρισμα του παιδιού σου. Και σεβάσου το.
π. Ανδρέας Κονάνος
Από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου