Ο δρόμος που οδηγεί τον άνθρωπον εις την ζωήν την ανώδυνον, έχει στρωθή με άκανθας και τριβόλους και οι θέλοντες να περιπατήσουν ταύτην, συχνά αιμορραγούν, αλγούν, συχνά και απελπίζονται. Αλλά η ελπίς εις Εκείνον που τους λέγει: «ου μη σε ανώ, ου μη σε εγκαταλίπω» (Εβρ. 13,5 ), παρομοίως και τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Ποία θλίψις δύναται ημάς χωρίσαι της αγάπης του Χριστού; κ.λ.π.», κρατύνουν την καρδίαν προς υπομονήν μέχρι τέλους.
Όταν κανείς θέλη να διαπεράση ένα πέλαγος και να φθάση απέναντι εις την όχθην, όπου τον περιμένει η λύτρωσις, σκέπτεται καλώς, αναμετρά τας δυνάμεις του, και όταν πληροφορηθή ότι ισχύει, τότε ρίπτει τον εαυτόν του εις την θάλασσαν και κολυμβά.
Προχωρώντας αρχίζει να κουράζεται, τα κύματα φαίνονται πιο άγρια απ’ ότι εφαίνοντο κατ’ αρχάς. Αρχίζει να εισέρχεται εις την καρδίαν του δειλία. Η δειλία ατονεί έτι περισσότερον τας δυνάμεις, του σώματος και της ψυχής του. Αν αποτινάξη την δειλίαν και σκεφθή, ότι η λύσις μία είναι:
Να δώση τον εαυτόν του δια να βγή πέρα, διότι η δειλία ως αποτέλεσμα θα έχη τον πνιγμόν του, κάνοντας ούτω κουράγιο, περνά εις την όχθην και σώζεται. Εάν πάλιν είναι δύο οι κολυμβώντες και ο εις δειλιάση και καταποντίζεται, του δίδει θάρρος ο άλλος, του τονώνει τον χαλαρόν λογισμόν, του υποδεικνύει τον κίνδυνον, εις τον οποίον η δειλία θα τον οδηγήση, τον βοηθεί και με τα χέρια και έτσι λοιπόν σώζεται.
«Αδελφός υπό αδελφού βοηθούμενος, ως πόλις οχυρά» (Παροιμ. 18,19 ).
Γέροντος Εφραίμ Αριζόνας
πηγη: https://elderephraimarizona.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου