. Θυμᾶμαι μὲ δέος τὴν περίπτωση μιᾶς μάνας, ποὺ εἶχε χάσει τὸ δεκαεξάχρονο παιδί της καὶ ἦρθε ἀπαρηγόρητη στὸν Γέροντα Παΐσιο, λίγο πρὶν τὴν κοίμησή του. Γόγγυζε καὶ κατηγοροῦσε τὸν Θεὸ γιὰ τὸ κακὸ ποὺ τὴν βρῆκε.
. Εἶδα τὸν Γέροντα ἀκόνητο! Βουβό! Ἀμίλητο, γιὰ λίγα λεπτά! Ἀπὸ τὴ μιά, ἡ ἀπέραντη συμπόνοια γιὰ τὸν πόνο τῆς μάνας καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ ὀργὴ γιὰ τὸν γογγυσμό της ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, καὶ μάλιστα μπροστὰ σὲ τόσο κόσμο. Προκειμένου, λοιπόν, νὰ βάλει τὰ πράγματα στὴν θέση τους καὶ νὰ συνετιστοῦν καὶ ἄλλοι, τὴν ρώτησε μπροστὰ σὲ ὅλους:
«Πόσες ἐκτρώσεις ἔχεις κάνει;»
«Δεκατρεῖς!», ἀπάντησε ἐκείνη.
«Ἔτσι σπάραζες καὶ τότε, ὅταν τὰ σκότωνες μόνη σου;», τὴν ρώτησε.
Ἡ γυναίκα τά ᾽χασε. Ὁ θρῆνος κόπηκε αὐτόματα. Ἀπὸ θύμα ἔγινε θύτης. Κι ἦρθε σὲ συντριβὴ μὰ δάκρυα καὶ πόνο…
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο:
«Γέροντας ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ»
Μαρτυρίες προσκυνητῶν, τ. Β´
ἐκδ. «Ἁγιοτόκος Καππαδοκία»,
Θεσσαλονίκη 2012,
σελ. 141-142
Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»
πηγη: https://christianvivliografia.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου