Θυμάμαι μια φορά που ήμουν πολύ κουρασμένη και δεν είχα δυνάμεις

Πώς φεύγει η ακηδία;
Θυμάμαι μια φορά που ήμουν πολύ κουρασμένη και δεν είχα δυνάμεις, μου έλεγε ο λογισμός:  

"Δεν μπορώ να κάνω σήμερα προσευχή, θα κάνω αύριο, τί θα ακούσει από μένα ο Θεός;".

Και απάντησα:  "Αν γινόταν τώρα ένας πόλεμος, ένας σεισμός, μια καταστροφή, θα κοιμόσουν, θα αισθανόσουν κούραση; 

Όχι. Τώρα γιατί αισθανεσαι κουρασμένη και λες, θα τα κάνεις αύριο, μεθαύριο; Ξέρεις, αν έχεις καιρό να τα κάνεις; Και αν σε βρει ο θάνατος απόψε; Ένας πόλεμος, ένας σεισμός να γίνει και βρεθείς πεθαμένη; Τί απολογία θα δώσεις στον Θεό;".

Και είπα: "Δεν θα κοιμηθώ, θα καθίσω. Σήκω γρήγορα και πήγαινε τον νου σου στον Θεό,γιατί ο Θεός θέλει ο νους να δουλεύει. Σήκω αμέσως και κάθισε, γονάτισε εκεί πέρα και αν δεν μπορεί το σώμα, έστω μείνε και στο κρεβάτι ξαπλωμένη, αρκεί να κάνεις το καθήκον της ημέρας".  

Αμέσως τότε, έφυγε εκείνη η ατονία και η κούραση. Πού πήγε εκείνο το βάρος;
Διαλυθήκανε όλα, φύγανε και συνέχισα τα καθήκοντά μου.
Τί μας κάνει ο διάβολος! Θα με έβαζε να κοιμηθώ, να τεμπελιάσω και το πρωί θα ήμουνα με τον έλεγχο της συνειδήσεως, ότι δεν ευαρέστησα τον Θεό.  

Πρέπει να βιάσουμε τον εαυτόν μας. Να μην μένει ο άνθρωπος χωρίς καθήκοντα. Μόνο έτσι θα δούμε πολλή ενίσχυση και μεγάλη βοήθεια...  

~ Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου ~