Ν. Δαπέργολας: "Ο μόνος πατριωτισμός πού μπορεί να δώσει λύση στο τραγικό μας αδιέξοδο"...

Νεκτάριος Δαπέργολας

Καί τώρα πού τελείωσαν πάλι οἱ ἐπετειακές ἰαχές καί οἱ δεκάρικοι ἀπό κάθε λογῆς πατριῶτες καί…«πατριῶτες», καιρός νά ξαναθυμηθοῦμε ποιός εἶναι ἐκεῖνος ὁ πατριωτισμός πού μπορεῖ πραγματικά νά δώσει λύση καί διέξοδο στήν τραγική κατάσταση στήν ὁποία ἔχει βουλιάξει ὁ τόπος μας. Καί δέν ἐννοῶ φυσικά τούς κάθε λογῆς πλανῶντες καί πλανώμενους, πού μέσα ἀπό κομματικές «προτάσεις» διακηρύσσουν ὅτι θά μεταβάλουν τό πολιτικό σκηνικό καί θά ἀναγεννήσουν τήν πατρίδα:

τό ἔχουμε πεῖ πολλές φορές ἐδῶ καί πολλά χρόνια (χωρίς ποτέ νά διαψευστοῦμε) ὅτι τέτοιες ἀστειότητες τυγχάνουν ὄχι ἁπλῶς μάταιες, ἀλλά καί ἐπιζήμιες: πρῶτον, γιατί ἀποπροσανατολίζουν, δημιουργοῦν ψευδεῖς προσδοκίες καί κυρίως αἰσθήματα ἐπανάπαυσης, ἐπειδή ψηφίζοντας ἕνα μέρος τοῦ λεγόμενου πατριωτικοῦ κόσμου νιώθει ὅτι ἔκανε τό καθῆκον του (καί φυσικά κάθε φορά προδίδεται καί ἀπογοητεύεται, ἀλλά δυστυχῶς μυαλό δέν βάζει) καί δεύτερον, γιατί πρόκειται ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον γιά δεκανίκια τοῦ συστήματος, πού τούς «ἐπιτρέπεται» νά βρίσκονται ἐκεῖ μόνο γιά νά ἐκτονώνουν λίγη ἀπό τήν πίεση στόν ἀτμό τῆς χύτρας, καί ὄχι μόνο δέν θά ἔρθουν ποτέ σέ πραγματική ρήξη γιά κανένα μεῖζον θέμα, ἀλλά τήν κρίσιμη ὥρα πιθανότατα θά συμπλεύσουν κιόλας – ἄμεσα ἤ ἔμμεσα – μέ τά ἀφεντικά στό ἔργο τοῦ ξεπουλήματος.

Τό εἴπαμε ἐπίσης πολλές φορές – καί θά τό ξαναποῦμε μία ἀκόμη: τό μόνο πρᾶγμα πού μπορεῖ νά μᾶς σώσει στό πρωτοφανές χάλι πού βρισκόμαστε, εἶναι ἡ ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτήν φυσικά δέν θά κάτσουμε μέ σταυρωμένα χέρια νά τήν περιμένουμε (γιατί τότε πολύ ἁπλά δέν θά ἔρθει ποτέ), ἀλλά θά πρέπει νά ἀγωνιστοῦμε γιά νά τήν «προκαλέσουμε». Καί αὐτό ἀσφαλῶς δέν θά γίνει βρίζοντας τόν κάθε προδότη κυβερνῶντα ἤ ρίχνοντας «πατριωτικά» ψηφαλάκια σέ στημένες κάλπες συστημικῆς ἀνακύκλωσης καί στηρίζοντας φροῦδες ἐλπίδες «ἐπί υἱούς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία». Θά γίνει μέ τήν μετάνοια, τήν ἀλλαγή τῆς ζωῆς μας, τόν σκληρό πνευματικό ἀγῶνα γιά νά καθαρίσουμε τόν βόρβορο μέσα μας. Γιατί αὐτά εἶναι πού θά δεῖ ὁ Θεός, τήν πίστη μας καί τόν πνευματικό κόπο μας, μέ αὐτά εἶναι πού θά «ἐκβιάσουμε» τό θαῦμα. Ἀσφαλῶς, συμπληρωματικά πάντοτε, ὀφείλουμε καί νά φωνάξουμε, νά διαμαρτυρηθοῦμε, νά βγοῦμε καί στό «ἅγιο πεζοδρόμιο» – ὄχι φυσικά μέ τήν αἴσθηση ὅτι μέ αὐτά θά ἀλλάξουμε τήν κατάσταση (θά πρέπει νά εἶναι κάποιος ἀσύγγνωστα ἀφελής, γιά νά μήν πῶ κάτι βαρύτερο, ὥστε νά ἀδυνατεῖ νά καταλάβει ὅτι αὐτή πλέον ΔΕΝ ἀλλάζει ἀνθρωπίνως), ἀλλά ἐπειδή καί αὐτά εἶναι ὁμολογία καί μαρτυρία, πού θά τά ἐκτιμήσει ἐπίσης ὁ Θεός. Πρωτίστως ὅμως προέχει το νά ἀλλάξουμε τούς ἄθλιους ἑαυτούς μας.

Τό εἶπε πολύ ὡραῖα κάποτε καί ἕνας ἀπό τούς κορυφαίους σύγχρονους ἐκκλησιαστικούς πατέρες μας, ὁ μακαριστός π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος (τοῦ ὁποίου τό τεράστιο ἔργο πρέπει νά ἀξιοποιηθεῖ, γιατί θά μποροῦσε νά ἀποτελέσει ἕνα πραγματικό «πνευματικό πανεπιστήμιο» γιά τόν ἀκατήχητο λαό μας). Ἡ ὑψηλότερη φιλοπατρία, ἔλεγε, πού μπορεῖ ἕνας πολίτης νά διαθέσει ὑπέρ τῆς πατρίδας του εἶναι το νά μήν ἁμαρτάνει ὁ ἴδιος, νά ζεῖ ἀληθινή χριστιανική ζωή καί ἔτσι θά βοηθήσει καί τήν πατρίδα του νά ἀνέβει πνευματικά. Τό ἔχουν πεῖ βεβαίως μέ ἄλλα λόγια καί ἄλλοι ἁγιασμένοι πνευματικοί. Πρῶτα πρέπει νά ἀλλάξουμε τό μέσα μας καί μετά θά ἀλλάξει καί τό ἔξω. Αὐτός εἶναι ὄντως ὁ ἀνώτερος πατριωτισμός καί ὁ μόνος πού μπορεῖ νά φέρει καρπούς στή σημερινή τρομακτική συγκυρία καί βαθιά κατάπτωση πού βρισκόμαστε. Ἐπιτέλους, ἀρκετό χρόνο καί κόπο ξοδέψαμε μέ τίς κάθε λογῆς αὐταπάτες…