Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο για τον ίδιο τον άνθρωπο, από την αξόδευτη του την αγάπη…
Από τα «σ ‘αγαπώ», που μπορούσε να έχει πει και δεν το έκανε ποτέ.
Από τη βοήθεια που μπορούσε να προσφέρει και δεν πρόσφερε.
Από όλα εκείνα που θα μπορούσε να έχει μοιραστεί, μα τα κράτησε για τον εαυτό του.
Φοβούνται να αγαπήσουνε οι άνθρωποι. Φοβούνται να ανοιχτούν.
Και έτσι στο τέλος αρρωσταίνουν.
Και αναρωτιούνται έπειτα…
«Τι φταίει; Τι λάθος έκανα;»
«Φταίει που δεν αγάπησες.
Φταίει που διέστρεψες τη φύση.
Ο άνθρωπος πλάστηκε από αγάπη και πλάστηκε για να αγαπά…
Όταν το ξεχνάει αυτό, πάντοτε στο τέλος αρρωσταίνει...
Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο για τον ίδιο τον άνθρωπο, από την αξόδευτη του την αγάπη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου