Η λύπη, είναι σαν μια μεγάλη, αναπαυτική καρέκλα.

Η λύπη, είναι σαν μια μεγάλη, αναπαυτική καρέκλα. 

Μια μεγάλη αναπαυτική καρέκλα που αν καθίσεις πάνω της, πολύ δύσκολα μετά σηκώνεσαι. Ειδικά αν είσαι κουρασμένος απ’ το δρόμο…

Πρόσεχε.

Πρόσεχε μην αφήσεις ποτέ τη λύπη σου, να τρυπώσει μέσα στη ζωή σου. 

Πάντα στην αρχή, σε αγκαλιάζει απαλά, και έπειτα, όταν την πια συνηθίσεις και νιώσεις ότι την έχεις ανάγκη, έρχεται και σε εγκλωβίζει. Σε βάζει φυλακή. Και δε σε αφήνει να σηκωθείς, να αναπνεύσεις, να τρέξεις, να ξεφύγεις.

Και γίνεται η λύπη σιγά σιγά κατάθλιψη…

Και γίνεται η κατάθλιψη απελπισία…

Και χάνει τη ζωή του ο άνθρωπος. Χάνει τον εαυτό του. Χάνει τη ψυχή του.

Πρόσεχε τη λύπη.

Η λύπη, είναι σαν μια μεγάλη, αναπαυτική καρέκλα...

Πρόσεχε μην στρογγυλοκαθίσεις πάνω της ποτέ…

Ελευθεριάδης Ελευθέριος, Ψυχολόγος