Ραούλ Φολλερώ και το βιβλίο του: ''μοναδική αλήθεια η αγάπη''
''Υπάρχουν σιωπές που καταντούν να γίνουν συνενοχές μίαν ημέρα''
Οι ''αλήτες της υγείας'' και οι ''αλιτήριοι''
Κ.Σ.
ἀλήτης < ἀλάομαι (περιπλανιέμαι)
1.o περιπλανώμενος (στην Οδύσσεια για ζητιάνους, στην τραγωδία επίσης για εξόριστους)
καὶ γὰρ ἐγώ ποτε οἶκον ἐν ἀνθρώποισιν ἔναιον // ὄλβιος ἀφνειὸν καὶ πολλάκι δόσκον ἀλήτῃ // τοίῳ, ὁποῖος ἔοι καὶ ὅτευ κεχρημένος ἔλθοι· (Οδύσσεια, ρ 419-421)
Κι εγὼ είχα σπίτια μιὰ φορὰ στον κόσμο, κι ήμουν πλούσιος / κι ευτυχισμένος, κι έδινα σ'εκείνους που γυρνούσαν/και γύρευαν, όποιοι ήτανε, κι απ' ό,τι είχαν ανάγκη· (μετάφραση Αργύρη Εφταλιώτη).
Θεωρείται και μία από τις πιθανές ετυμολογήσεις του αλήθεια (θεία, θεϊκή ἄλη), μία έννοια της λέξεως: το αντίθετο του ψεύδους.
αλιτήριος/ρημ. αλιταίνω ·αναφέρεται στην συμπεριφορά κάποιου που δεν έχει ηθικούς φραγμούς και δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα, αρχ.ελλην. ο αμαρτωλός /Συνώνυμα: ανέντιμος, ανήθικος · ουσ. "ἀλείτης". Δεν συνδέεται ετυμολογικά με την λέξη αλήτης.
( Πηγή: Βικιλεξικό και e-didaskalia ).
Παρατηρούμε, λοιπόν, από τα παραπάνω ότι κατά την αρχική- και γι' αυτό μόνη ορθή- έννοια, το να είσαι αλήτης είναι μια θετική ή και ουδέτερη κατάσταση- το δεύτερο κατά την κοινωνική ευαισθησία του καθενός που ακούει ή αποδίδει σε κάποιον τον χαρακτηρισμό- · διότι αλήτης σημαίνει κυρίως αυτόν που περιπλανιέται, τον εξόριστο ή και τον φτωχό άνθρωπο που προφανώς αναγκάζεται να επαιτεί για να επιβιώσει. Ενισχυτικό εξάλλου αυτής της θετικής έννοιας της λέξεως αλήτης είναι ότι το θέμα ''άλη'' θεωρείται και μία πιθανή ετυμολόγηση της λέξεως Αλήθεια, η έννοια της οποίας συνδέεται με μία από τις μεγαλύτερες αρετές, δηλ. της ομολογίας από τους ανθρώπους της αλήθειας και όχι του ψεύδους. Αντιθέτως, ο αλιτήριος, κατά την σημασιολογία της λέξεως ο αμαρτωλός, δηλαδή αυτός που βλάπτει , αδικεί , δεν έχει ηθικούς φραγμούς κ.ο.κ . είναι ηλίου φαεινότερον ότι πρόκειται για έναν κάκιστο άνθρωπο, θα λέγαμε απάνθρωπο.
Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι είναι καλύτερο για τον άνθρωπο και για την σωτηρία της ψυχής του να είναι αλήτης παρά αλιτήριος. Ας προσθέσουμε σε όλα αυτά, ότι το να είσαι αλήτης μπορεί να αποτελέσει και ''το εισιτήριο'' για την αγιότητα και την τελειότητα· για παράδειγμα, ο αγ. Πορφύριος, εξιστορώντας την ''απόδρασή'' του στο Άγ. Όρος στην ηλικία των 13 ετών, ανέφερε ότι όταν ήταν στο πλοίο με προορισμό την Θεσσαλονίκη και άκουσε μία κυρία να λέει '' Τέτοια παιδιά, αλητόπαιδα, δεν πρέπει να τα κοιτάζει κανείς, ούτε να τους προσφέρει τίποτα, αλλά τι να κάνομε? Είμαστε άνθρωποι...'' ο ίδιος σκέφθηκε: '' Εγώ ο καημενούλης, όταν άκουσα τη λέξη ''αλητόπαιδα'', μες στην ψυχούλα μου εχάρηκα, διότι σκέφθηκα ότι όντως αλητόπαιδο είμαι. Έγινα αλήτης της αγάπης του Χριστού. Κι έλεγα: -Χριστέ μου, σώσε με, οδήγησέ με !''.
Ο Ραούλ Φολλερώ υπήρξε και αυτός ένας ''αλήτης της αγάπης''. Όπως ο ίδιος γράφει στο βιβλίο του ''μοναδική αλήθεια η αγάπη'', σε 34 χρόνια έκανε 32 φορές τον γύρο του κόσμου για να καταπολεμήσει την λέπρα όχι ως ασθένεια , αφού οι γιατροί ''καταδίκασαν σε θάνατο την ασθένεια'' με την χρησιμοποίηση της σουλφόνης, φάρμακο που διανεμήθηκε και στο πλέον απομακρυσμένο χωριό από τους ''αλήτες της υγείας'' και που ''γι' αυτούς αλήθεια σημαίνει φροντίδα'', αλλά για να αγωνιστεί : '' εναντίον των ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΤΗΣ ΛΕΠΡΑΣ, που είναι πολύ πιο μεταδοτικές, αλλοίμονο! από την λέπρα και που ονομάζεται αθλιότητα, πείνα, εγωισμός, φανατισμός, δειλία. Στην υπηρεσία των λεπρών μάθαμε πώς να προσβάλλουμε, να πολεμούμε και να νικούμε αυτές τις λέπρες. Αν κατορθώσαμε να βοηθήσουμε στην απελευθέρωση τόσων ανθρώπων, που ήσαν έκπτωτοι, καταραμένοι, απελπισμένοι, γιατί δεν θα μπορούσαμε αύριο να εμπνεύσουμε και άλλους αγώνες στις διαστάσεις μάλιστα του παγκοσμίου πόνου? Ό,τι κάναμε ό,τι καθημερινώς κάνουμε για χάρη των λεπρών, δεν μπορούμε να το κάνουμε ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΤΗΣ ΛΕΠΡΑΣ? Το πιστεύουμε με όλη μας την πίστη και με όλη μας την καρδιά. Πρέπει σήμερα να ζήσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Οφείλουμε να τους μάθουμε να ζουν αύριο ΟΙ ΜΕΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕ. Μοναδική αλήθεια, η ''Αγάπη''.
Μέσα από αυτό, λοιπόν, το βιβλίο, όλοι όσοι έχουμε ''αλήτικες καρδιές'' θα περιπλανηθούμε μαζί με τον ''αλήτη της αγάπης'' και τους ''αλήτες της υγείας'' και με τα φτερά της ''αλήτικης καρδιάς '' μας θα πρέπει να χαϊδέψουμε τα αγαπημένα παιδιά του Θεού και αδικημένα από τους ανθρώπους· τον ψυχικά ή σωματικά ασθενή άνθρωπο, τον ανάπηρο, τον διαφορετικό και απομονωμένο άνθρωπο, τον άνεργο, τον φτωχό, τον απελπισμένο άνθρωπο. Σε αυτή την περιπλάνησή μας δεν θα είναι δίπλα μας οι ''αλιτήριοι '' αλλά απέναντί μας· θα τους αναγνωρίσουμε ποιοι είναι μέσα από τα λόγια του ''αλήτη της αγάπης'' Ραούλ Φολλερώ.
Η περιπλάνηση αυτή αφιερώνεται ως προσευχή για την ευαίσθητη ψυχή της Χρυσάνθης, εν ζωή οδοντιάτρου, που στερήθηκε το λειτούργημά της, τον βιοπορισμό της και αυτήν την ίδια την ζωή της, για την αλήθεια της ως πρόσωπο, ως άνθρωπος· αφιερώνεται, επίσης, σε όλους τους ''αλήτες της υγείας'', το προσωπικό των ιδιωτικών, δημόσιων και δημοτικών δομών υγείας, των διαγνωστικών κέντρων, των κέντρων αποκατάστασης, κλινικών, νοσοκομείων δομών πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, μονάδων νοσηλείας, ΕΚΑΒ και ΕΟΔΥ που τελούν σε κατ' επίφασιν (δήθεν) αναστολή καθηκόντων και τιμωρητικά απομακρύνθηκαν από την αλήθεια τους, που είναι η φροντίδα της υγείας του ανθρώπου και που τιμωρητικά στερούνται αυτοί το μέσον του βιοπορισμού τους· την εργασία τους. Γιατί αρνήθηκαν...! να γίνουν ένας αριθμός και πειραματάνθρωποι στα πειράματα και πειραματικά των ''αλιτήριων''.
Ο Ραούλ Φολλερώ (1903-1977) ήταν Γάλλος. Σπούδασε νομικά και ήταν συγγραφέας και δημοσιογράφος. Σε ένα ταξίδι του στην Αφρική, ευαισθητοποιήθηκε από τις εικόνες που αντίκρυσε των εξαθλιωμένων, παρατημένων και φυλακισμένων λεπρών ανθρώπων· γι' αυτό ο Ραούλ Φολλερώ άρχισε έναν αγώνα που κράτησε 34 χρόνια, ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο, πιέζοντας κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς για να αναδείξει το πραγματικό πρόβλημα. Όπως γράφει ο ίδιος στον επίλογο του βιβλίου του : '' Ίσως το μεγάλο μάθημα του Αντιλεπρικού Αγώνα να είναι λιγότερο οι θεραπευμένοι άρρωστοι, οι κερδισμένες ζωές, οι απελευθερωμένοι άνθρωποι και περισσότερο αυτή η αλήθεια που συχνά επανέλαβα: χωρίς αγάπη, τίποτε δεν είναι δυνατόν· με την αγάπη τίποτε δεν είναι αδύνατον ...''. Στην περιπλάνηση μαζί με τον ''αλήτη της αγάπης '' και τους ''αλήτες της υγείας'' όλοι εμείς οι ''αλήτικες καρδιές'' την λέξη λέπρα ή λεπρός μπορούμε να την αντικαταστήσουμε με το όποιο νόσημα, το όποιο βακτήριο ή τον όποιον ιό και ανθρώπινο πόνο σκεφθούμε.
1. ΤΟ πρώτο ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ : '' Το αμάξι μας μόλις είχε περάσει εκείνο το χωριό της Αφρικής, όταν αναγκασθήκαμε να σταματήσουμε κοντά σε ένα έλος ... αναδύθηκαν από την λόχμη μερικά φοβισμένα πρόσωπα, ύστερα μερικά πειναλέα σώματα. Τους φώναξα να πλησιάσουν. Αντίθετα, μερικοί από αυτούς το έβαλαν στα πόδια· οι άλλοι οι πιο θαρραλέοι, παρέμειναν ακίνητοι, χωρίς να παύσουν να με κοιτάζουν με τα απλανή, πονεμένα τους μάτια. Είπα στον οδηγό: -Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι? - Λεπροί, μου απάντησε. - Γιατί είναι εκεί? -Είναι λεπροί. -Το άκουσα, καλά· μήπως όμως δεν θα ήταν καλύτερα στο χωριό? Τι έκαναν για να παραμένουν εξόριστοι? - Είναι λεπροί, μου απάντησε ο λιγόλογος και ισχυρογνώμων άνθρωπος.
-Τους περιποιείτε κανείς τουλάχιστον? Ο συνομιλητής μου τότε, σήκωσε τους ώμους και με άφησε χωρίς να πει λέξη.Εκείνη την ημέρα κατάλαβα ότι υπάρχει κάποιο ασυγχώρητο αμάρτημα που επισύρει αδιάφορο ποια τιμωρία, ένα αμάρτημα χωρίς δυνατότητα προσφυγής και χωρίς αμνηστεία: η λέπρα. Και από εκείνη την ημέρα αποφάσισα να μην συνηγορήσω πια παρά για μία μόνον υπόθεση, μία μόνον υπόθεση για όλη μου την ζωή: την υπόθεση των δώδεκα με δεκαπέντε εκατομμυρίων ανθρώπων, που η άγνοια, ο εγωϊσμός, η δειλία μας έκαναν τους '' λεπρούς''. ...''.
2. ΠΡΩΤΟΙ ΓΥΡΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: '' ... Είχα αντικρύσει πολλές αθλιότητες, πολύ πόνο, πολλά καταφαγωμένα πρόσωπα από την αρρώστεια και την ντροπή, πολλά βλέμματα χωρίς ελπίδα... Από όλα τα σημεία του κόσμου, άρρωστοι, γιατροί, ιεραπόστολοι μου έγραφαν ...''...Ποιός μας σκέπτεται? Όλοι μας αγνοούν...ή κάνουν κάτι παρόμοιο. Οι άρρωστοί μας είναι παρίες κι' εμείς δυσάρεστοι αν όχι δαιμονόπληκτοι...Θα ξεσηκωθεί άραγε κάποιος που να μάθει στους ευτυχισμένους ανθρώπους κάποτε την σκληρή μοίρα αυτών των εκατομμυρίων πλασμάτων που προσέβαλε η λέπρα ?''. ... υπήρχε στον κόσμο ένα πρόβλημα ''λεπρού'', οδυνηρό πρόβλημα, σκανδαλώδες και καμιά φορά ατιμωτικό. ...'' Όχι, δεν πρέπει να διαρκέσει αυτή η κατάσταση! ... Ή τουλάχιστον μη διηγείσθε ότι ζούμε στον 20ο αιώνα του Χριστιανισμού και αφήστε ήσυχη την ειρήνη και την ελευθερία, την αδελφοσύνη, την δημοκρατία! Ντρέπομαι!... Ντρέπομαι!... Ντρέπομαι να τρώω με όρεξη, ντρέπομαι να κοιμούμαι δίχως εφιάλτη, ενώ εκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα αγωνιούν και σαπίζουν μέσα στην πιο απαίσια αθλιότητα, μέσα στην πιο σκληρή μοναξιά. Οι λεπροί δίπλα στους τρελούς, οι λεπροί στην έρημο, οι λεπροί στη φυλακή, οι λεπροί στο κοιμητήριο, να τι είδα ταξιδεύοντας... Θα το πω, γιατί οφείλω να το πω, δίχως πάθος, αλλά και δίχως σύνεση.
Και μαζί θα φωνάξουμε δυνατά και για πολύ -τόσο δυνατά και για τόσο πολύ καιρό, όσο πρέπει! -τόσο δυνατά και για τόσο πολύ, ώστε να υποχρεωθεί η παγκόσμια συνείδηση να διακόψει τον ύπνο της και οι ευτυχισμένοι άνθρωποι να μας ακούσουν''.
3. Ο ΡΑΟΥΛ ΦΟΛΕΡΡΩ ΑΠΕΥΘΥΝΕΙ ΕΚΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ Ο.Η.Ε. : '' ...στον εικοστό αιώνα του χριστιανισμού, τώρα που οι λέξεις ελευθερία και δημοκρατία έχουν την τέλεια χρησιμοποίησή τους, αν όχι την τέλεια έννοιά τους υπάρχουν στον κόσμο εκατομμύρια πλάσματα που παραμένουν εκτός νόμου, κτυπημένα από ένα είδος κοινωνικού εξοστρακισμού, χωρίς να έχουν διαπράξει άλλο αμάρτημα από το να είναι άρρωστοι...Είναι τόση η αδιαφορία των πολιτισμένων εθνών μπροστά σε αυτό το τραγικό πρόβλημα ... Μπορεί να πει κανείς, χωρίς υπερβολή, ότι η λέπρα σήμερα έχει δαμαστεί... Μόνο που πρέπει, για να απαλλάξουμε την ανθρωπότητα από την λέπρα, να αποσπάσουμε πρώτα τον άνθρωπο από τον ανόητο τρόμο του και να απελευθερώσουμε τον άρρωστο από την άδικη, την ανυπόφορη κατάρα που τον ακολουθεί... Ο γιατρός Σωσσινάν, πρόεδρος της Λεπρικής Υπηρεσίας του Ινστιτούτου Παστέρ στο Παρίσι, ...κηρύττει με δύναμη: '' Η απομόνωση των λεπρών έλαβε ...ένα χαρακτήρα αυστηρότητας, που ήταν άγνωστος στο Μεσαίωνα... Από την εποχή που υπήρχαν ακόμη τα κάτεργα οι εγκληματίες δεν ήσαν πάντοτε τόσο αυστηρά απομονωμένοι, όσο είναι ακόμη σήμερα οι λεπροί σε κάποιο λεπροκομείο. Υπάρχει σε αυτή την αρχαϊκή αντίληψη της αντιλεπρικής προφυλακτικότητας μια θηριωδία που δεν θα περίμενε κανείς καθόλου να βρει τουλάχιστον σε περίοδο ειρήνης, σε ένα κόσμο που ισχυρίζεται ότι είναι πολιτισμένος''. ...Πρέπει να τον φροντίσουμε, όπως κάθε άλλο άρρωστο... Πάντοτε με ένα τέλειο σεβασμό του προσώπου του, των πεποιθήσεών του, των ελπίδων του και χωρίς να προσβάλλουμε ποτέ το πιό πολύτιμο, το πιό ιερό από όλα τα ανθρώπινα αγαθά: την ελευθερία. ...Σήμερα το πρόβλημα της λέπρας δεν είναι πια μόνον ιατρικό, αλλά επίσης και προπαντός, ένα πρόβλημα ανθρώπινο. Απομένει να πούμε αν δεχόμαστε ή δεν δεχόμαστε εκατομμύρια πλάσματα, επειδή είναι άρρωστα να νοσηλεύονται σαν κακούργοι, ταλαιπωρημένοι από την εξορία, καταδικασμένοι να πεθάνουν μέσα στην αθλιότητα και την απελπισία.
Υπάρχουν σιωπές που καταντούν να γίνουν συνενοχές μίαν ημέρα. ...''.
4. ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ: '' ... η κοινή γνώμη παρέμενε απληροφόρητη. Ο Διευθυντής μιας μεγάλης παρισινής εφημερίδας μου απαντούσε: ''Οι λεπροί, θέμα πολύ θλιβερό· δεν ενδιαφέρει τους αναγνώστες μου''.
5. ...ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΓΙΑΤΡΟΣ: ''...Αλλά δεν είμαι γιατρός. ''Εκείνοι που δεν ήθελαν να ξέρουν'' διέθεταν εναντίον μου ένα επιχείρημα-ρόπαλο: δεν είμαι γιατρός. Και προσέθεταν: Γιατί ανακατεύεσαι? '' Αναγκάσθηκα εκατό φορές να εξηγηθώ. ... ''Για να αποδείξω πως η λέπρα είναι μια αρρώστια όπως όλες οι άλλες... Αγκάλιασα -και θα μπορούσα σε ολόκληρο τον κόσμο να βρω γι' αυτό μάρτυρες- χιλιάδες λεπρούς και έσφιξα δεκάδες χιλιάδες φτωχά ακρωτηριασμένα χέρια, χέρια που ξέφευγαν, που κρύβονταν και που χρειάσθηκε να τ' αρπάξω με δύναμη καμιά φορά.
Δεν είμαι βέβαιος ότι στην αρχή με είχαν αρκετά καταλάβει. Δεν έκανα εν τούτοις ούτε πράξη ηρωισμού ούτε πράξη τόλμης για να προκαλέσω την κοινή γνώμη. Όφειλα να αποδείξω αυτά που έλεγα, με όλη την δύναμη της πεποιθήσεώς μου και καμιά φορά, πρέπει να εξομολογηθώ, με λίγη ανυπομονησία και ταραχή εμπρός σε τόσους...υγιείς προκατειλημμένους. ... Αφού δεν ήμουν γιατρός...αλλά μπορούσα να επιχειρήσω να τους πείσω. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο παρά να τους αγαπώ... αυτό δεν τους θεράπευσε αλλά θεράπευσε πολλές φορές τους υγιείς που με έβλεπαν και που κρατούσαν ίσως στα χέρια τους την ευτυχία των πτωχών μου φίλων...''.
6. Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΥΓΕΙΑΣ σας μιλά ( ο Ρ.Φ. σε αυτό το κεφάλαιο αναφέρεται σε αποσπάσματα πρακτικών των διαλέξεων που οργάνωσε ο Π.Ο.Υ. για το θέμα της λέπρας ): ''...δεν είναι εύκολο, ο καθένας να είναι επιδεκτικός μεταδόσεως της λέπρας, έστω και αν βρίσκεται σε στενή επαφή μ ε ένα άρρωστο''. Τέλος λοιπόν (γράφει ο Ρ.Φ.) στις ανόητες ιστορίες που μιλούν για μαγικά χαλιά και νύχια της γάτας και στις άλλες ματαιολογίες που έκαναν να κλάψουν τόσες καλές ψυχές και να πλουτίσουν εύκολα συγγραφείς των ρομαντικών επιφυλλίδων...''.
7. ΛΕΠΡΟΙ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ: '' ...πόσες ανεπιτυχείς προσπάθειες έκανα για να πείσω εκείνη την νεαρή κοπέλα, που μόλις είχε προσβληθεί από λέπρα, για να βγει από την άθλια καλύβα της. '' Δεν μπορώ, μου είπε, γιατί θα με λιθοβολήσουν. Άλλωστε ντρέπομαι... ''. ...την λεπρή που, από την απελπισία της είχε χάσει τα λογικά της και επέμενε να περπατά με τα τέσσερα...την γερόντισσα ...δίχως δάχτυλα...δύο μισότρελλοι, κουβαριασμένοι επάνω στη βρώμικη γη. Και περιμένουν Τι? Τίποτε. Περιμένουν. Κι' έχουν ακόμη την ευγένεια να μας λένε ''ευχαριστώ''... Και άλλοι, τόσοι άλλοι...Κι' αυτό το παιδί που βρέθηκε μισοφαγωμένο από τους ποντικούς αν και η οικογένειά του που το εγκατέλειψε ήταν εύπορη...Κι' αυτή που είναι τυφλή...Κι' αυτή την άλλη ακόμη, οι καλοφαγωμένες και χορτασμένες γυναίκες ας της ρίξουν την πρώτη πέτρα, που ας είναι λεπρή εκδίδεται... για να μπορέσει να φάει...Και τόσοι άλλοι, τόσοι άλλοι που η αθλιότητά τους μας κάνει να ντρεπόμαστε...Τώρα λοιπόν καταλαβαίνετε. Καταλαβαίνετε πως δεν αρκεί να σκουπίσουμε νωχελικά κάποιο δάκρυ, όταν μας μιλούν για την δυστυχία των λεπρών. Ούτε να βγάλουμε αφηρημένα, αηδιαστικά κάποιο χαρτονόμισμα από το πορτοφόλι μας. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΠΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΕΙΛΟΙ. Κανείς πια δεν πρέπει να καταδικάζεται στην αιώνια λέπρα. Αυτό εξαρτάται από εμάς τους υγιείς, τους ευτυχισμένους, τους πολύ ευτυχισμένους, τους πάρα πολύ ευτυχισμένους. ...Εφόσον εξακολουθούμε να τον χτυπάμε με αυτό το είδος του ''κοινωνικού εξοστρακισμού'' του παράλογου, του ανόητου, του εγκληματικού. Εφόσον πιστεύουμε πως είμαστε απαλλαγμένοι από κάθε υποχρέωση απέναντί του καταβροχθίζοντας ένα φιλανθρωπικό κοκτέιλ ή χορεύοντας κάποιο γελοίο χορό ''για την ενίσχυσή του''. Ενώ αρνούμαστε να του απλώσουμε το χέρι, να τον βοηθήσουμε, να τον αγαπήσουμε.
Γιατί τότε Κύριε, Συ που είσαι ο Θεός της καλοσύνης, πες μας μέσα στην καρδιά Σου ποιοί είναι οι πραγματικά λεπροί?''.
8. ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ: ... πάντοτε ο άνθρωπος που προσεβλήθη από λέπρα πάσχει από δύο αρρώστιες: έχει λέπρα και είναι λεπρός. Λέπρα? ...σήμερα πρόκειται για μια πάθηση σπάνια και τέλεια θεραπεύσιμη, για μια αρρώστια κοινή στην οποία εδόθη μία βλακώδης, μία σκληρή δημοσιότητα... Για να μην είναι πια ''λεπρός'' ο άνθρωπος που προσεβλήθη από λέπρα, πρέπει να θεραπεύσουμε τους υγιείς από τον ανόητο, ανωφελή και μιά φορά εγκληματικό φόβο που έχουν γι΄ αυτήν την αρρώστια...''.
9. Η ΝΙΚΗ: ''...Περισσότερο και από ευεργέτης τους θέλησα να είμαι φίλος τους. Εκείνος που τους αντιπροσωπεύει, που τους ακούει. Που τους υπερασπίζει. ... θέλησα να μάθουν οι αγνοημένοι, οι εγκαταλελειμμένοι, οι καταραμένοι, ότι θα παλέψω γι' αυτούς μέχρι το τέλος της πάλης ή μέχρι το τέλος των δυνάμεών μου,
γιατί είναι άνθρωποι, και γιατί κι' εγώ είμαι άνθρωπος . Και γιατί τους αγαπώ και μ' αγαπούν.''.
10. Η 31η-1-1954 κηρύχθηκε για πρώτη φορά ως ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ των λεπρών.
Κάθε χρόνο μετά, σε κάθε Παγκόσμια ημέρα των λεπρών ο Ραούλ Φολλερώ μιλούσε σε μεγάλες συγκεντρώσεις.
Την 5η Παγκόσμια ημέρα των λεπρών, ο Ραούλ Φολερρώ είπε : '' ... αυτοί που κυβερνούν τον κόσμο ας βρουν το χρόνο, ανάμεσα στις βόμβες τους και στους πυραύλους τους για να σώσουν αυτά τα εκατομμύρια ανθρώπους ...αυτός είναι ο ΣΚΟΠΟΣ ΜΑΣ...''. Την 6η Παγκόσμια ημέρα είπε:'' ... Τα δύο τρίτα της ανθρωπότητας δεν τρώνε όταν πεινούν. ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΣΕΙΣ? Υπάρχουν στον κόσμο 700 εκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα που δεν είδαν ποτέ γιατρό. Περισσότερα από ένα δισεκατομμύριο ανθρώπινα πλάσματα που δεν ξέρουν να διαβάζουν. ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΣΕΙΣ? 600 εκατομμύρια παιδιά κοιμούνται κάθε βράδυ πεινασμένα. ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ?''. Την 8η Παγκόσμια ημέρα είπε: ...'' Λεπροί. Δεν αρκεί μία ημέρα τον χρόνο να τους αγαπάμε. Δεν πρόκειται για ένα ετήσιο διαγωνισμό συνειδήσεως: αυτό είναι πολύ εύκολο. Πρόκειται για μία καθημερινή υποχρέωση. Και εσείς, μειονότητα πολύ ασυνείδητη στην ευτυχία σας, που τρώτε τρεις φορές την ημέρα, εσείς για τους οποίους η λέπρα δεν είναι παρά το χιλιοειπωμένο θέμα θλιβερών ρομάντζων... μη δεχθείτε να ευτυχείτε ολομόναχοι ενώ εκατομμύρια πλάσματα που είναι αδέλφια μας, κλονίζονται κάτω από τον ζυγό του πιο παράλογου, του πιο μισητού διαμερισμού. Αν όλοι λάβουμε θέση απέναντι σε αυτό το θέμα, στο τέλος θα πρέπει να μας ακούσουν! Και σταματώντας μία στιγμή να παίζουν με το φεγγάρι ή να σφυρηλατούν τα όπλα της αυτοκτονίας μας οι Μεγάλοι -αυτοί οι γίγαντες που έπαψαν να είναι άνθρωποι- θα σκύψουν πάνω από τα εκατομμύρια των λεπρών, που έχουν δικαίωμα και αυτοί να γίνουν άνθρωποι. Ο πολιτισμός είναι αγάπη''. Την 9η Παγκόσμια ημέρα των λεπρών ο Ραούλ Φολλερώ είπε: '' ...αυτή η κινητοποίηση της συνειδήσεως, αυτή η επανάσταση των καρδιών θα επιβάλει σ' αυτούς που κυβερνούν τον κόσμο, να σκέπτονται λίγο περισσότερο τους ανθρώπους που υποφέρουν, έστω κι' αν γι' αυτό θα αναγκασθούν να συλλογίζονται λιγότερο το φεγγάρι. Γιατί ... είναι πιο απαραίτητο- και περισσότερο άξιο του ανθρώπου- να νοσηλεύονται εκατομμύρια συνανθρώπων μας παρά να παίζουμε μπάλα στην στρατόσφαιρα...''. Την 10η Παγκόσμια ημέρα είπε: ''... Νάμαι τώρα σχεδόν γέρος, ...τον θησαυρό μου? σας τον αποκαλύπτω. ...αγάπα. Αγάπα. Όχι μια ημέρα μόνον, σαν περαστικός. Όχι τον τάδε και τον τάδε· που σας αγαπά ήδη. Αλλά ν' αγαπάς όλες τις ημέρες και ολόκληρη την γη, να τους αγαπάς όλους ...ν' αγαπάς τον πλησίον σου, που είναι στην άκρη του κόσμου, ν' αγαπάς τον ξένο που είναι πολύ κοντά σου. Απελευθερώνοντας τους ''λεπρούς'' από τα δεινά τους, από την φοβερή κατάρα που τους ακολουθεί, εμείς οι ίδιοι πρώτα απελευθερωνόμαστε από μία άλλη λέπρα πολύ πιο ρυπαρή και πιο μεταδοτική: τον φόβο, τον εγωισμό, την δειλία''. Την 11η Παγκόσμια ημέρα των λεπρών είπε: ''...Ο ''λεπρός'' ...απαιτεί...να του αναγνωρίσουμε αυτό που είναι: άνθρωπος ...με τα ίδια δικαιώματα, κατοχυρωμένος από τους ίδιους νόμους.. .Δεν ζητεί χάρη... Δεν έχει ανάγκη οίκτου, αλλά δικαιοσύνης και αγάπης. Αηδιάζει κάθε κατάσταση επαιτείας ατομικής ή ομαδικής, στην οποία τον οδήγησαν ...Θέλει απλώς να είναι άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που εργάζεται και τραγουδά. Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους που να τον υπερασπίσουν εναντίον μίας κοινωνίας που για πολύ καιρό τον αψήφησε, εναντίον εκείνων που εκμεταλλεύονται ντροπιασμένοι την δυστυχία του και την αθλιότητά του ή που κόπτονται, με μία αθωότητα που σε αφοπλίζει κι' ένα τοσοδούλη ηρωισμό, για τα καλά τους αισθήματα.''.
Θα τελειώσουμε την περιπλάνησή μας με την 12η Παγκόσμια ημέρα των λεπρών που, όπως γράφει ο Ραούλ Φολλερώ, είχε τον τόνο ενός επιλόγου· '' ...Όταν οι υγιείς θεραπεύονται, τότε οι παλαιοί ''λεπροί'' γίνονται άνθρωποι, άνθρωποι που εργάζονται και τραγουδούν... Ας εξακολουθήσουμε αυτό τον Αγώνα... που δεν μοιάζει με τους άλλους. Όταν άρχισα, σχεδόν μόνος, οι ''πληροφορημένοι'' τύποι (πληροφορημένοι σε τι, Κύριε? ) αποστρέφοντας το πρόσωπο έλεγαν: '' Έτσι γίνεται από τότε που υπάρχει ο κόσμος. Τίποτε δεν θ' αλλάξει. Είναι αδύνατον''. Αδύνατον? Το μόνον αδύνατον είναι να μην μπορούμε ακόμη να τρώμε, να κοιμόμαστε και να γελάμε εμείς, οι τρομερά ευτυχισμένοι, ενώ ο κόσμος γύρω μας ουρλιάζει, αιμορραγεί και απελπίζεται.
Γι' αυτό ο αγώνας μας πρέπει ...να επεκταθεί σε όλες τις λέπρες....που είναι η τρομερή ασυνειδησία, ο εγωισμός με τα μάτια του τυφλοπόντικα, η δειλία ...Ενάντια σε όλες τις λέπρες και για όλους τους ανθρώπους. Μ' ένα μοναδικο όπλο: την Αγάπη. Καμιά αξία δεν έχουν οι δικτατορικές τεχνικές, οι στείρες ανακαλύψεις, τα ματαιόδοξα ρεκόρ, αν η καρδιά δεν λαμβάνει μέρος. Ένας πολιτισμός χωρίς αγάπη, είναι μία μυρμηγκοφωλιά...''.
Χρυσάνθη άγνωστη, ψυχή γνωστή, συγγνώμη από μια ''αλήτικη καρδιά'' με ''τοσοδούλη'' ηρωισμό.
( Σημ: 1. Οι φωτογραφίες είναι από το βιβλίο ''μοναδική αλήθεια η αγάπη'', εκδ. ''Κιβωτός'', 1970. 2. Το σχετ. απόσπασμα που αναφέρεται στον αγ. Πορφύριο είναι από το βιβλίο '' Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου Βίος και λόγοι'', εκδ. Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά, 2019).
Κ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου