Μή δι­στά­σης να δώ­σης α­πό το λί­γο...Δι­ό­τι για τους πι­στούς φι­λό­τι­μα ερ­γά­ζε­ται η χά­ρις του Θε­ού και μι­μεί­ται τα πη­γά­δια, τα ο­ποί­α πάν­το­τε α­δειά­ζουν, αλ­λά δεν ε­ξαν­τλούν­ται»

 Μάς α­να­φέ­ρει ο Μέ­γας Βα­σί­λει­ος: 

«Εί­σαι φτω­χός; έ­χεις ο­πωσ­δή­πο­τε άλ­λον φτω­χό­τε­ρο α­πό ε­σέ­να. Έ­χεις για δέ­κα η­μέ­ρες τρό­φι­μα; Ε­κεί­νος έ­χει για μί­α. Σαν κα­λός και ευ­γνώ­μω­νας να ε­ξι­σώ­σης το πε­ρίσ­σευ­μά σου με τον φτω­χό. Μη δι­στά­σης να δώ­σης α­πό το λί­γο. 

Και ε­άν σου πε­ρισ­σεύ­η έ­να ψω­μί και σου κτυ­πή­ση την πόρ­τα ο ζη­τιά­νος, πά­ρε α­πό την α­πο­θή­κη το έ­να ψω­μί και α­φού το βά­λης στα χέ­ρια του, ύ­ψω­σε το βλέμ­μα σου στον ου­ρα­νό και πές λό­γο θλι­βε­ρό και ευ­γνώ­μο­να: 

«Έ­να ψω­μί, ό­πως βλέ­πεις, Κύ­ρι­ε, και ο κίν­δυ­νος εί­ναι ο­λο­φά­νε­ρος. Αλ­λ' έ­γω θέ­τω την εν­το­λή σου ε­πά­νω α­πό ε­μέ­να και α­πό το λί­γο δί­νω στον α­δελ­φό μου. Δώ­σε λοι­πόν και σύ στον δού­λο σου, που κιν­δυ­νεύ­ει. Γνω­ρί­ζω κα­λά την α­γα­θό­τη­τά σου και ελ­πί­ζω στην δύ­να­μί σου. Δεν α­να­βάλ­λεις για πο­λύ τις δω­ρε­ές, αλ­λά τις σκορ­πάς, ό­ταν θέ­λης».

Καί αν έ­τσι μι­λή­σης και ε­νερ­γή­σης, τον άρ­το που δί­νεις σε και­ρό δυ­σκο­λί­ας, γί­νε­ται σπό­ρος γε­ωρ­γι­κός, α­πο­φέ­ρει πλού­σιο τον καρ­πό, εί­ναι προ­κα­τα­βο­λή της τρο­φής, γί­νε­ται πρό­ξε­νος ε­λέ­ους. Πές και ε­σύ σε πα­ρό­μοι­ες πε­ρι­στά­σεις τον λό­γο της χή­ρας της Σι­δω­νί­ας. 

«Ζή Κύ­ριος, δεν έ­χω τί­πο­τε άλ­λο πα­ρά μό­νο μί­α χού­φτα α­λεύ­ρου για την δι­α­τρο­φή την δι­κή μου και των παι­δι­ών μου». 

Και ε­άν δώ­σης α­πό το υ­στέ­ρη­μα, θα έ­χης και σύ το λα­δο­δο­χεί­ο κα­τά­με­στο α­πό δω­ρε­ά και την α­λευ­ρα­πο­θή­κη α­κέ­νω­τη. Δι­ό­τι για τους πι­στούς φι­λό­τι­μα ερ­γά­ζε­ται η χά­ρις του Θε­ού και μι­μεί­ται τα πη­γά­δια, τα ο­ποί­α πάν­το­τε α­δειά­ζουν, αλ­λά δεν ε­ξαν­τλούν­ται» (Ε­ΠΕ 7,148-150).

πηγή: https://hristospanagia3.blogspot.com , https://synaxipalaiochoriou.blogspot.com