ΦΡΙΚΤΑ ΚΑΡΟΥΛΙΑ

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Τάσου Μιχαλᾶ

῎Ορος Ἅγιο, Πολιτεία ἀνθρώπινη, σελ. 25-28, ᾿Εκδ. «῾Επτάλοφος», 1980

Δέν ξέρω ἄν ἔτυχε ποτέ νά διαβάσετε ἤ ν᾿ ἀκούσετε κάτι γιά τά φρικτά Καρούλια. Τόν τρομακτικό καί ἀπρόσιτο ἐκεῖνο γκρεμό στά Ν.Δ. τῆς Χερσονήσου τοῦ Ἄθω, πού εἶναι γνωστός μόνο ἀπό φωτογραφίες καί σλάιτς ἤ θεωρητικές ἀφηγήσεις προσκυνητῶν, οἱ ὁποῖοι ταξιδεύοντας γιά τή Λαύρα εἶχαν τή δυνατότητα νά τά περιεργαστοῦν μέσα ἀπό τό καραβάκι. Γιατί μέ τά πόδια εἶναι μᾶλλον ἀδύνατο νά κατακτήσει κανείς τήν ἄγρια τούτη περιοχή, ὅπου στό παρελθόν ὀρθόδοξοι ἀναχωρητές εἶχαν χτίσει τίς ἀετοφωλιές τους, μιᾶς κι ὁ χῶρος προσφερόταν ἰδιαίτερα γιά τίς πνευματικές τους ἀπογειώσεις.

Ποιός ξέρει τί νά βρῆκαν σέ τούτη δῶ τή γωνιά τῆς γῆς οἱ ἀκροβάτες καλόγεροι καί τή διάλεξαν γιά προσφιλῆ κατοικία, τή στιγμή πού γιά τόν κοινό νοῦ μιά τέτοια ἐπιλογή μόνο τυχοδιῶκτες καί ἐπικίνδυνα ριψοκίνδυνοι τήν ἀποφασίζουν. Ἄνθρωποι δηλαδή πού δέχονται νά υἱοθετήσουν τήν περιπέτεια κι ὅταν ἀκόμη γνωρίζουν πώς ἕνα τέτοιο ἐγχείρημα ἐγκυμονεῖ ἐκ προοιμίου κινδύνους γιά τήν ἰκμάδα τοῦ σώματος καί τήν ἀκεραιότητα τῆς ὑγείας.

Νά ᾿τανε μήπως ἡ ἀπεραντοσύνη τῆς θάλασσας καί ἡ ἐπιβλητική ἀγριάδα τῶν κυματόβρεχων βράχων πού ἔρχονται νά πείσουν ἀκόμα καί τόν πιό δύσπιστο, ὅτι τά μεγαλεῖα τῆς φύσης εἶναι σέ θέση νά δώσουν σέ ὅποιον τά γεύεται τίς δυνατότητες γιά ἕνα πιό σταθερό καί οὐσιαστικό τρόπο ζωῆς; ῎Η νά ᾿ταν ἄραγε, ἡ αἴσθηση τῆς γαλήνης καί ἠρεμίας, πού τόσο ἀνέκφραστα εὐδοκιμεῖ στά Καρούλια ἐνισχύοντας σέ φύσεις ἀνήσυχες κάποιες φυγόκεντρες τάσεις, δηλαδή τήν κίνηση ἀπό τόν κόσμο μέ τή θορυβώδη ζωή, τή ρύπανση καί τό ρύπο, σέ παρθένες περιοχές, ἱκανές νά μετουσιώσουν σέ πράξη τήν ἀνθρώπινη ἐπιθυμία γιά ἀδιάλειτη προσευχή καί ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό;

Τὰ φρικτὰ Καρούλια

Ἱερομόναχος Φίλιππος (Θωμάδων)

Ἱ. Μικρὰ Ἁγία Ἄννα, Μάρτιος 1992, περ. «ΠΡΩΤΑΤΟΝ» ἀρ. τ. 35 ( Μάϊος-Ἰούν. 1992)

Εἰς τὴν Νότιον πλευρὰν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, πρὸ τοῦ ἀκρωτηρίου «Νυμφαῖον» ἐπὶ ἀποτόμων βράχων εὑρίσκονται, ὡς καλιαὶ χελιδόνων καὶ ἀετοφωλεαί, ἐρημητήρια μοναχῶν ἀναχωρητῶν. Τὰ Καρούλια εἶναι γεγυμνωμένος βράχος μὲ ἀραιοτάτην βλάστησιν, κατερχόμενος πρὸς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπολήγων εἰς αἰχμηρὰς κορυφὰς προξενὼν ἴλιγγον καὶ σκοτοδύνην. Διὰ νὰ φθάσῃ κανεὶς ἕως ἐκεῖ, θὰ βαδίσῃ ἐπὶ στενῆς καὶ τεθλιμμένης ἀτραποῦ, ἀπαιτεῖται δὲ τόλμη καὶ ἐπιτηδειότης μεγάλη, ἐπίσης νὰ κρατεῖται ὑπὸ ἁλυσίδος προσηρμοσμένης ἐπὶ τοῦ βράχου. Ἐκ τῆς θαλάσσης διὰ Καρουλίου καὶ σχοινίου ἀνεβάζουν οἱ ἀναχωρηταὶ διάφορα τρόφιμα ἤ ὑλικά, ἐκ τοῦ ὁποίου καὶ ἡ ὀνομασία τοῦ χώρου.