(Ομιλία του † Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)
Σὲ διάφορες πόλεις, ἀγαπητοί μου, γίνεται κ᾽ἐφέτος καρναβάλι. Συναγωνιζόμαστε, βλέπετε, τὴ Δύσι στὴ διαφθορά. Ἀλλὰ τί εἶνε τὸ καρναβάλι; Ἂς κάνουμε μία ἱστορικὴ ἀναδρομή.Ἦταν κάποτε ἐποχὴ ποὺ ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἦταν «ἄγνωστος»(Πράξ. 17,23). Δεισιδαιμονία καὶ εἰδωλολατρία βασίλευαν. Ὅλα εἶχαν θεοποιηθῆ,κι αὐτὰ τὰ πάθη τοῦ ἀνθρώπου (μέθη-Βάκχος,κλοπὴ-Ἑρμῆς, ἀκολασία-Ἀφροδίτη, μοιχεία-Δίας, ἐκδίκησι-Ἄρης…).
Καὶ ἀνάλογη μὲ τὴν ἠθικὴ ἦταν καὶ ἡ λατρεία τῶν θεῶν. Ὅταν ἑώρταζε ὁ Βάκχος, στὰ Βάκχεια, οἱ ἑορτασταὶ φοροῦσαν προσωπίδες (μουτσοῦνες), κρατοῦσαν αἰσχρὰ σύμβολα, ἀναμιγνύονταν ἄντρες καὶ γυναῖκες, κραύγαζαν, βωμολοχοῦσαν, τραγουδοῦσαν σιχαμένα τραγούδια, περνοῦσαν τοὺς δρόμους περιπαίζοντας τοὺς διαβάτες, χόρευαν,μεθοῦσαν, κυλιόντουσαν κάτω, ἀσχημονοῦσαν, ἔλεγαν κ᾽ ἔκαναν ὅσα «αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν»(Ἐφ. 5,12).
Τέτοιες ἦταν οἱ ἑορτὲς Ἑλλήνων καὶ ῾Ρωμαίων· τὰ Διονύσια, Βάκχεια, Βοτά, Βρουμάλια,Σατουρνάλια, Λουπερκάλια, οἱ Καλένδες…·ὅλα ἐλεύθερα, τὸ ἀπαιτοῦσαν καὶ οἱ θεοί.
«Τίς κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;». Κοπριὰ τοῦ Αὐγείου, ἀπέραντος στάβλος, εἶχε καταντήσει ὁ προχριστιανικὸς κόσμος. Ἀλλ᾽ ἀκριβῶς στὸ στάβλο ἦρθε καὶ γεννήθηκε ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου, γιὰ νὰ τὸν καθαρίσῃ καὶ νὰ βγάλῃ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴ δυσοσμία στὸν καθαρὸ ἀέρα τῆς ἀρετῆς. Γι᾽ αὐτὸ ἐπρόβαλε μπροστά του τὴν ἰδανικὴ εἰκόνα τῆς ἀρετῆς.
«Ἴδε ὁ ἄνθρωπος»(Ἰω. 19,6).
Στὴ μέθη τῶν ὀπαδῶν τοῦ Βάκχου ἀντέταξε τὴ νῆψι τῶν ἀσκητῶν, στὴν ἀκολασία τῶν σατύρων τὴν ἁγνότητα τῶν παρθένων, στὰ αἰσχρὰ ᾄσματα τῶν Μαινάδων τοὺς ὕμνους καὶ ᾠδὲς τῶν Δαμασκηνῶν καὶ ῾Ρωμανῶν, στὴν κυριαρχία τῶν παθῶν τὴν ἐγκράτεια τοῦ Πνεύματος, στὴν κοσμικὴ ἀγάπη τὸν θεῖο ἔρωτα τοῦ Θεοῦ. Ὦ Κύριε, ἡ διδασκαλία, ἡ ζωή, ἡ θυσία, ὁ σταυρὸς και ἡ ἀνάστασί σου καθάρισαν καὶ εὐωδία σαν τὴ γῆ·
«μύρον ἐκκενωθὲν ὄνομά σου»(ᾎσμ. 11,3).
Τὸ νέο κήρυγμα ἁπλώθηκε γρήγορα. Ὁ Ἀνδρέας ὁ πρωτόκλητος φτάνει στὴν Πάτρα, κηρύττει καὶ ἐξαγνίζει τὴν πόλι ἀπὸ τὰ εἰδωλολατρικὰ αἴσχη. Ὁ Παῦλος φέρνει τὸ μήνυμα τῆς
καινῆς ζωῆς παντοῦ. Κανένας πιστός, φώναζε,δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μετέχῃ σὲ εἰδωλολατρικὲς
τελετὲς καὶ συγκεντρώσεις!
«Ὡς ἐν ἡ μέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν…». «Τίς κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;
…Διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε»(῾Ρωμ. 13,13-14. Β΄ Κορ. 6,14-17).
Ἀποχὴ ἀπὸτὴν εἰδωλολατρικὴ ζωὴ καὶ τὶς τελετές της ἦταν τὸ κήρυγμα τῆς ἀποστολικῆς
Ἐκκλησίας·ἀποχή,ποὺ ἐπισημοποιεῖτο μὲ ἱερὴ ὑπόσχεσι τὴν ὥρα τοῦ μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος.«Ἀποτάσσῃ τῷ Σατανᾷ;», ρωτάει ὁ ἱερεύς·
«Καὶ πᾶσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ; Καὶ πάσῃ τῇ λατρείᾳ αὐτοῦ; Καὶ πᾶσι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ; Καὶ πάση τῇ πομπῇ αὐτοῦ;».
«Ἀποτάσσομαι» εἶνε ἡ ἀπάντησι.
Οἱ Χριστιανοὶ ἐκεῖνοι τηροῦσαν τὴν ὑπόσχεσί τους κ᾽ ἡ ζωή τους ἔλαμπε. Ἀλλ᾽ ὅταν
μετὰ τὴν παῦσι τῶν διωγμῶν καὶ τὴν ἐξωτερικὴ ἐπικράτησι τῆς Ἐκκλησίας τὰ ἤθη τῶν Χριστιανῶν χαλάρωσαν καὶ μερικοὶ ἄρχισαν νὰ μετέχουν καὶ σὲ ἑορτὲς ποὺ εἶχαν κατάλοιπα εἰδωλολατρικά, ἡ Ἐκκλησία δὲν τοὺς χαρίστηκε· συνῆλθε σὲ τοπικὲς καὶ οἰκουμενικὲς Συνόδους, τοὺς καταδίκασε καὶ τοὺς ἀφώρισε(βλ. 62ο κανόνα τῆς ΣΤ΄ Οἰκ. Συνόδου).
Ἔτσι ἀντέδρασε ἡ Ὀρθοδοξία. Ὁ παπισμὸς ὅμως καὶ στὸ ζήτημα αὐτὸ συνυποκρίθηκε· παρουσιάστηκαν καρδινάλιοι καὶ πάπες ποὺ εὐλογοῦσαν καὶ πρωτοστατοῦσαν σὲ καρναβάλια.
Εἶνε αὐτὰ ἀνεκτά; Κρατώντας, ἀγαπητοί μου,αὐτὰ σὰν φῶς, σὰν καθρέφτη, ἐξετάστε· μέσασὲ μιὰ ὀρθόδοξη χριστιανικὴ κοινωνία,τὸ καρναβάλι κι ἀποφανθῆτε·μπορεῖ νὰ σταθῇ;
Στὴν Πάτρα τὸ 1951 τὴν τελευταία Κυριακὴ τῶν Ἀπόκρεω, ἐνῷ οἱ καμπάνες καλοῦσαν
σὲ πνευματικὴ περισυλλογή, κάποιοι διωργάνωσαν καρναβάλι καὶ συμπαρέσυραν τὴν πόλι τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα σὲ σατανικὴ πομπή. Ναὶ σατανική· διότι προηγεῖτο ἕνα γιγαντιαῖο σύμβολο ποὺ παρίστανε τὸ σατανᾶ, μὲ δύο ξυλοπόδαρα ὕψους δύο μέτρων καὶ μιὰ οὐρὰ ποὺ θύμιζε τὴν ἑλκτικὴ δύναμι τοῦ σατανᾶ, ποὺ κατὰ τὴν Ἀποκάλυψι «σύρει τὸ τρίτον τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ»(Ἀπ. 12,4).
Πόσους ἆραγε νὰ παρασύρῃ σήμερα ἡ οὐρὰ αὐτή;… Πίσω ἀπὸ τὸ σατανᾶ ἐρχόταν στολισμένη ἡ γυναίκα, ἡ βασίλισσα τοῦ καρναβάλου, καὶ κατόπιν ἅρματα, ἄντρες καὶ γυναῖκες μεταμφιεσμένοι.Χωρὶς ἀμφιβολία ἡ ὅλη πομπὴ δημιουργεῖ κλίμα μέσα στὸ ὁποῖο
τὰ ἤθη χαλαρώνουν κ᾽ ἐπικρατεῖ τὸ πνεῦμα τοῦ Βάκχου καὶ τῆς Ἀφροδίτης. Ὁ σατανᾶς τὶς μέρες αὐτὲς ἔχει μεγάλες ἐπιτυχίες. Καὶποιά ἁμαρτία δὲν γίνεται;
ἀστεῖασιχαμένα, πορνικὰ τραγούδια, ἀπρεπεῖς χειρονομίες, ὑπερβολικὸ φαγοπότι, μέθη καὶ κραιπάλη, αἰσχρολογίες, βλαστήμιες, ἐξωφρενικοὶ χοροί,αἰσχροὶ ἔρωτες, συζυγικὲς ἀπάτες, προοίμια διαζυγίων καὶ οἰκογενειακῶν δραμάτων. Νά τὸ λιβάνι ποὺ καίγεται στὴ λατρεία τοῦ θεοῦ - καρναβάλου. Τί ἄλλο θά ᾽πρεπε νὰ γίνῃ γιὰ νὰ χαρακτηρισθοῦν αὐτὰ σατανικὴ πομπή; Καὶ ὅποιος τὴν ἀκολουθεῖ ἀρνεῖται τὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ.
Τί νὰ ποῦμε καὶ γιὰ τὴ σπατάλη σ᾽ αὐτὲς τὶς ἑορτές; Χρήματα γίνονται καπνὸς καὶ καίγονται –ποῦ; σ᾽ ἕνα κράτος ποὺ συντηρεῖται μὲ τὴ ζητιανιὰ ἀπὸ ξένους, σ᾽ ἕνα τόπο ποὺ ἔχει οἰκο
νομικὴ κρίσι καὶ στρατιὰ ἀπόρων. Δύστυχη πατρίδα! χρήματα γιὰ τρόφιμα καὶ φάρμακα
δὲν ὑπάρχουν· ὑπάρχουν ὅμως γιὰ μάσκες, φορεσιές, χαρτοπόλεμο καὶ σοκολάτες. Πόση ἀνακούφισι θὰ μποροῦσε νὰ γίνῃ μ᾽ αὐτά! Ἀναστήθηκε λοιπὸν ἡ εἰδωλολατρία; Ἀλλ᾽
ὄχι! ὁ τόπος αὐτὸς δὲν θὰ γίνῃ Δύσι, θὰ μείνῃ χώρα ἁγία. Καὶ γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ πρέπει νὰ ξεκινήσῃ ἀποστολικὴ δρᾶσι καὶ ἀγώνας.
Ἀγώνας. Ἀλλὰ ποιός θ᾽ ἀναλάβῃ τὸν ἀγῶνα;Ποιός ἄλλος,ἡ Ἐκκλησία. Δὲν μπορεῖ, δὲν ἐπι- τρέπεται νὰ ἀνέχεται τὴν κατάστασι αὐτή. Ἂς ἀρχίσῃ πόλεμος, ἂς ἀστράψουν τὰ ἱερὰ ὅπλα!
Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ὅπλα, ἀρκεῖ νὰ τὰ χρησιμοποιήσῃ ἐγκαίρως καὶ γενναῖα. Θέλετε νὰ ὁπλισθῆτε;
Πρῶτο ὅπλο ἡ διαφώτισι τοῦ λαοῦ διὰ τοῦ λόγου· ἐπὶ δύο ἑβδομάδες οἱ κήρυκες ν᾽ ἀνα-
πτύσσουν παντοῦ τὴ χριστιανικὴ θέσι, ν᾽ ἀνοίξουν τὸ Πηδάλιο, νὰ διαβάσουν καὶ νὰ ἑρμηνεύσουν τοὺς σχετικοὺς ἱεροὺς κανόνες.
Δεύτερο ὅπλο ἡ διαφώτισι διὰ τοῦ τύπου· νὰ συνταχθῇ ἐπισκοπικὴ ἐγκύκλιος καὶ νὰ κυκλοφορήσῃ μὲ κάθε τρόπο. Τρίτο ὅπλο… Τέταρτο ὅπλο…Πέμπτο ὅπλο… Χάριν συντομίας δὲν τὰ περιγράφουμε ἀναλυτικά. Στοὺς ἱεροὺς κανόνες τὰ βρίσκετε καὶ μόνοι σας. Μεταξὺ αὐτῶν θ᾽ ἀνακαλύψετε καὶ ἕνα ὅπλο ποὺ λέγεται ἀφορισμός. Τρομερὸ ὅπλο.
Ὅποιος δὲν ὑπακούει στὴ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀφορίζεται, ὁποιοδήποτε ἀξίωμα καὶ ἂν κατέχῃ. Ἂς χρησιμοποιήσῃ τὰ ὅπλα της ἡ Ἐκκλησία. Καὶ ἂν παρὰ ταῦτα κάποιοι ἐπιμένουν νὰ διοργανώσουν τὴ σατανικὴ πομπή, τότε ἡ Ἐκκλησία ἂς κάνῃ κάτι γενναιότερο. Δηλαδή; Τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ πομπὴ τοῦκαρναβάλου θὰ ἑτοιμάζεται νὰ ξεκινήσῃ, τότε ἀκριβῶς
νὰ χτυπήσουν πένθιμα ὅλες οἱ καμπάνες· ὁ πιστὸς λαὸς νὰ τρέξῃ στὸ ναό, ἐκεῖ νὰ γίνῃ
δέησις, καὶ κατόπιν νὰ σχηματισθῇ ἄλλη πομπή, θεϊκὴ λιτανεία, γιὰ νὰ ἐξαγνισθῇ ὁ τόπος ἀπὸ τὸ μολυσμό. Μπροστὰ ὁ δεσπότης καὶ οἱ ἱερεῖς, ὁ τίμιος σταυρὸς, εἰκόνες στὰ χέρια,
ψάλτες νὰ ψάλλουν, κι ὁ λαὸς ν᾽ ἀκολουθῇ…Τὴν ἴδια ὥρα δύο λιτανεῖες, μία τοῦ διαβόλου καὶ μία τοῦ Χριστοῦ· καὶ θὰ δοῦμε τότε πόσοι θ᾽ ἀκολουθήσουν τὴ σατανικὴ πομπή.
Φαίνονται αὐτὰ ἀδύνατα; Ἀλλὰ ἔτσι ἐνήργησε ἄλλοτε στὴν Κωνσταντινούπολι ὁ ἱερὸς Χρυ-
σόστομος· μὲ ἀγρυπνία καὶ λιτανεία.
Αὐτὰ πιστεύουμε, κηρύττουμε, γράφουμε.Ποιμένες, τολμῆστε· ἀγωνιστῆτε ὑπὲρ τῶν νόμων τῆς Ἐκκλησίας καὶ δὲν θὰ μείνετε μόνοι.Στὸ πλευρό σας θὰ βρεθοῦν πολλοί. Ὅταν ξεδιπλώσετε τὴ σημαία τῆς Ὀρθοδοξίας, παγωμένες καρδιὲς θὰ θερμανθοῦν, κλειστὰ χείληθ᾽ ἀνοίξουν καὶ παράλυτα χέρια θὰ ὑψωθοῦν.
Στὰ βάθη τῆς λαϊκῆς ψυχῆς κρύβονται θησαυροὶ πίστεως καὶ μὲ τὸ ἡρωικὸ σύνθημα τοῦ ἐπισκόπου τους θὰ ξεπηδήσουν τεράστιες δυνάμεις.Πιστεύουμε ἀκράδαντα ὅτι ἐνεργώντας ἔτσι ἡ Ἐκκλησία θὰ νικήσῃ κι ὁ σατανᾶς νὰ νικηθῇ.Ἂν ὅμως παρ᾽ ἐλπίδα δὲν γίνῃ τίποτε ἀπὸ ὅσα προτείνουμε κι ὁ σατανᾶς ἀφεθῇ νὰ ἐκ τελέσῃ ἀνεμπόδιστος τὸ θέλημά του κι ὁ τόπος μας παραδοθῇ πάλι στὴ διάθεσι τῶν καταχθονίων δυνάμεων, τότε θὰ φανῇ ὅτι τὸ ἱερατεῖο εἶνε ἄχρηστο. Πῶς ἕνας ἅγιος Ἀνδρέας ἐξυγίανε τότε ὅλη τὴν Πάτρα, καὶ σήμερα τόσοι ἱερεῖς μὲ τὸν ἐπίσκοπό τους δὲν μποροῦν νὰ περιορίσουν καὶ νὰ ἐξαλείψουν τὸ κακό; Ἔγιναν λοιπὸν ὅλοι «ἅλας μωρόν»(Ματθ. 5,13. Λουκ. 14,34); Ὄχι, δὲν τὸ πιστεύω. Ἀντιθέτως πιστεύω ὅτι,ἐὰν κλῆρος καὶ λαὸς κινηθοῦν, θὰ σαρώσουν τὸν διάβολο.Τίποτα δὲν εἶνε ἰσχυρότερο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὅταν αὐτὴ ἔχῃ στοὺς κόλπους της ἄντρες καὶ γυναῖκες πιστοὺς «ἕως θανάτου»(Σ. Σειρ. 4,28).
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Περιληπτικὴ μεταγλώττισις ἄρθρου, τὸ ὁποῖο δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ «Χριστ. Σπίθα» (φ. 125/Φεβρ. 1952) καὶ περιελήφθη στὰ βιβλία «Σημεῖα τῶν καιρῶν» μὲ τὸ νέο τίτλο
«Μία σατανικὴ πομπή» (Ἀθῆναι 1953, σ. 47) καὶ «Ἐπιστροφὴ εἰς τὴν ἀρχαίαν εἰδωλολατρίαν;» ἐν μέρει (Ἀθῆναι 1992, σ. 19) μὲ τὸν τίτλο «Τὸ καρναβάλι». Σύντμησις 20-1-2016.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου