Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

Γέροντας Εφραίμ Ξηροποταμινός - Περί Προσευχής


«… Τὸ νά λέγωμε ἀφ’ ἑνός μέν ὅτι πιστεύουμε στόν Θεό καί εἴμεθα χριστιανοί καί ἀφ’ ἑτέρου νά μην προσευχώμεθα εἶναι δύο πράγματα ἀσυμβίβαστα. Το ἄν κανείς προσεύχεται, άποτελεῖ το ἀσφαλέστερο τεκμήριο τοῦ ἄν ζῆ συνειδητά ὡς χριστιανός. Ἡ χριστιανική Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία προσευχομένων. Ἄνθρωπος που δεν προσεύχεται, ἀκόμη και ἄν φαίνεται ὁ πλέον ἐνάρετος, δεν μπορεῖ να εἶναι πραγματικός χριστιανός, ὅσο και ἄν ἴσως θέλη να συγκαταλέγη τον ἐαυτό του με ἐκείνους. Πῶς μπορῆ να πιστεύη σ’ Αὐτόν που δεν γνωρίζει; Διότι ἡ παρουσία και ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μόνο δια μέσου τῆς προσευχῆς μᾶς γίνονται αἰσθητές και γνωστές.

Ἄλλο λοιπόν ἡ πίστις στον Θεό και στο θέλημά του και ἄλλο προσευχή. Διότι «και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίττουσι» ὅμως δεν προσεύχονται. Γι’ αὐτό και ὅποιος πιστεύει μεν, ἀλλά δεν προσεύχεται, ὁμοιάζει με τους δαίμονες, που εἶναι πνευματικά νεκροί, δυσώδεις και ἀποκομμένοι ἐντελῶς ἀπό τον Θεό. «Ὅπως το σῶμα αὐτό το δικό μας χωρίς την ψυχή εἶναι νεκρό και ἀποκρουστικό, ἐτσι και ἡ ψυχή που δεν κινεῖ τον ἐαυτό της σε προσευχή εἶναι νεκρή, ἄθλια και δυσώδης», μας βεβαιώνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Εἶναι δηλαδή ἡ προσευχή ἡ ζωἠ και ἡ «ψυχή» τῆς ψυχῆς. Εἶναι ἄρα πιο ἀναγκαία και ἀπό αύτήν την ζωή του σώματος.

Ὁ Κύριος ὑποσχέθηκε να εμφανισθῆ σ’αὐτόν που τηρεῖ τις ἐντολές του: «ὁ ἔχων τας εντολάς μου και τηρῶν αὐτάς, ἐκείνος ἐστίν ὁ άγαπῶν με. ὁ δε ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπό τοῦ Πατρός μου, καγώ ἀγαπήσω αὐτόν και ἐμφανίσω αὐτῶ ἐμαυτόν». Τι εἶναι δε τήρησις ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ; Το να ἀγαπήσωμε και να προσπαθήσωμε να ἀποκτήσωμε τις ἀρετές που μας δίδαξε ὁ Κύριος στο Ευαγγέλιο, ἀφοῦ προηγουμένως μισήσωμε και ἐκδιώξωμε ἀπό την ψυχή μας τις ἀντίστοιχες κακίες: στην θέσι τοῦ φθόνου να βάλωμε την ἀγάπη, στη θέσι τῆς φιλαργυρίας την ἐλεημοσύνη, στη θέσι τῆς ὀργῆς την πραότητα και στη θέσι τῆς ὑπερηφανείας την ταπεινοφροσύνη.

Ἔτσι και ἡ προσευχή, εἶναι εὐαγγελική ἐντολή που δόθηκε σε ὅλους τους ἀνθρώπους. Ὅπως δε στην ἄσκησι ὅλων τῶν ἄλλων ἀρετῶν οἱ λαϊκοί πρέπει να προσανατολίζωνται προς το παράδειγμα τῶν μοναχῶν -σύμφωνα με το ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, «φῶς για τους μοναχούς εἶναι οἱ  Ἄγγελοι ἐνῶ φῶς για ὅλους τους ἀνθρώπους εἶναι ἡ μοναχική πολιτεία»- κατ’ ἀναλογίαν, αὐτό ἰσχύει και στην ἄσκηση τῆς προσευχῆς.

Πρέπει λοιπόν να ἐξασκοῦμε και με τα σωματικά ἔργα και με τον προφορικό λόγο και με τη σκέψι μας την δυνατή σ’ ἐμάς τώρα προσευχή συνεχῶς, μέχρις ὅτου ἐπιτύχουμε το «δῶρο». Ποιο εἶναι αὐτό το δῶρο; Εἶναι έκείνο το μυστικό και ἀπόρρητο δῶρο τῆς προσευχῆς που δίνει το Ἅγιον Πνεῦμα στον ἄνθρωπο και το ὀποῖο παραμένει μαζί του συνεχῶς (ὡς ἐνέργεια τῆς Νοερᾶς Καρδιακῆς Προσευχῆς). Αὐτό το δῶρο ἄλλοτε μεν ἔλκει μόνο του τον νοῦ, που ἀξιώθηκε να το λάβη, προς την πλέον ἄρρητη ἔνωσι και πηγάζει ἱερή εὐφροσύνη και ἄλλοτε πάλι συνοδεύει μυστικά τον νοῦ που ἀνυψώνεται προς τον Θεό και συμπροσεύχεται με αὐτόν σαν μια μουσική ὑπόκρουσι σε κάποιον που τραγουδᾶ, ἐναρμονίζοντας το τραγούδι του με αὐτήν. Το μυστικό δηλαδή αὐτό χάρισμα του Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἕνα εἶδος προσευχῆς ριζωμένης στην καρδιά του ἀνθρώπου που ἐνεργεῖ συνεχῶς κατά το ἱερό λόγιο: «Ἐγώ καθεύδω και ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ».

Ὅσο λοιπόν και ἄν αὐτά φαίνονται παράξενα στον δικό μας σαρκικό νοῦ, ἀς μην ἀπιστήσωμε. Οἱ πατέρες τῆς  Ἐκκλησίας δεν κάνουν φιλοσοφικές θεωρίες, ἀλλά μιλούν με βεβαιότητα και κῦρος ἐκφράζοντας τα βιώματα τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, που τους εἶναι κοινά.

Ἄν κάνωμε μια σύγκριση τῶν διαφόρων ἐποχῶν, θα δοῦμε ὄτι καθῶς σιγά-σιγά πλεονάζει ἡ ἀμαρτία στον κόσμο και ἐνεργείται σταδιακά το «μυστήριον τῆς ἀνομίας» ἔτσι και ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ὑπερπερισσεύει παρέχοντας πλουσιώτερα τα βοηθητικά μέσα σε ὄσους θέλουν να πλησιάσουν τον Θεό. Ἔτσι ἡ Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας πλατύνεται και ἀποσαφηνίζεται, ἡ Λατρεία της ἐμπλουτίζεται, ἡ Πνευματικότης της κυρήσσεται «ἐν ταῖς πλατείαις» και «ἐπί τῶν δωμάτων».

Ἄς μην προσπαθοῦμε λοιπόν να σβήνωμε τη δίψα μας με «ζωγραφιστό νερό» μόνο, ὅπως πολύ χαρακτηριστικά λέγει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος, σχετικά με την θεωρητική μόνο ἐνασχόλησι με τα νηπτικά θέματα, ἀλλά ἄς προσπαθήσωμε να πιοῦμε ἀπό αὐτά τα ἴδια ἄδολα νάματα «τῶν πηγῶν τοῦ σωτηρίου». Ἡ ἀνάγκη εἶναι ἐπιτακτική, ἀκριβῶς λόγῳ τῶν τῆς ἐποχῆς στην ὀποῖα ζοῦμε. Ἄν ἡ ἀποστασία ἔφθασε ἤδη, πῶς θα μπορέσουμε να ἀντιμετωπίσωμε ἐκείνον που θα προσπαθήση να πλανήση «εἰ δυνατόν και τους ἐκλεκτούς»; Μόνο ἄν ἔχωμε την «ἔννοιαν τοῦ Θεοῦ» το ὄνομα δηλαδή τοῦ Χριστοῦ «τυπωμένο στην ψυχή μας σαν μια σφραγίδα ἀνεξάλειπτη» ὅπως λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος.

Εἵθε ἡ Χάρις και ἡ εὐλογία τοῦ Ἁγίου Θεοῦ να εἶναι ἀφθονοπάροχη σε ὄλους ὄσους ἐπιθυμοῦν και προσπαθοῦν να γευθοῦν κάτι ἀπό την πλούσια και ὑψηλή ἐν Χριστῷ ἐμπειρία τῶν Πατέρων μας. Ἀμην.

+Αρχιμανδρίτη Ἐφραίμ

Καθηγούμενος Ἱεράς Μονῆς Ξηροποτάμου

Αποσπάσμα από το βιβλίο “Πνευματικές Διαδρομές στους Μακαρισμούς” του π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

ΠΗΓΗ https://newmartyrephraim.wordpress.com/category/geronda-ephraim-of-xeropotamou/

Χαιρετιστήριοι Οἰκοι εἰς τόν Μεγαλομάρτυρα και Θαυματουργόν Ἅγιον Ἐφραίμ



Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ΄. Τή Ὑπερμάχω
Ὥσπερ ἀστήρ νεοφανῆς ἠμίν ἀνέτειλας, τή φανερώσει τῶν σεπτῶν Πάτερ Λειψάνων σου, καί θαυμάτων ταῖς ἀκτίσι πάσιν ἐκλάμπεις. Ἀλλά πλήρου τά αἰτήματα ἑκάστοτε, τῶν πιστῶς σοί προσιόντων Ἐφραίμ Ἅγιε, καί βοώντων σοί χαίροις Πάτερ μακάριε.

Ἄγγελος ὥσπερ ἄλλος, οὐρανόθεν ἐπέστης, καί ἔδειξας ἠμίν τήν χάριν (ἐκ γ'), δί ἤς εὐφραίνεις πάντα πιστόν, Ὁσιομάρτυς Ἐφραίμ θείου Πνεύματος, διο σέ μακαρίζοντες, ἀναβοῶμεν σοί τοιαύτα
Χαῖρε, ὁ πάλαι καλῶς ἀθλήσας χαῖρε, ὁ ἄρτι σ' αὐτόν ἐκφήνας.
Χαῖρε, εὐφροσύνης καί ὁ παραίτιος, χαῖρε, οὐρανίου χαρᾶς ὁ συναίτιος.
Χαῖρε, ἄστρον τό νεοφωτον Ἐκκλησίας τοῦ Χριστού χαῖρε, ξίφος τό ἀμφίστομόν της μανίας τοῦ ἐχθροῦ.
Χαῖρε, ὅτι ὁσίως ἐν ἀσκήσει ἐμπρέπεις χαῖρε, ὅτι νομίμως ἐν ἀθλήσει ἐστέφθης.
Χαῖρε, καινόν της πίστεως ἔρεισμα χαῖρε, ἀπίστων φθορά καί ἄλγημα.
Χαῖρε, δί οὗ εὐσεβεῖς κραταιούνται χαῖρε, δί' οὐ δυσσεβεῖς καταργοῦνται.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Βίου σου τοῦ ὁσίου καί τέλους σου τοῦ ἁγίου, ἄγνωστα τοῖς πάσι πρίν ἐτέλουν, ἄλλ ἀποκαλύψει θαυμαστή τῶν ἱερῶν σου
Λειψάνων πανόλβιε, ἐγνώσθης ἐν τοῖς πέρασι, ἅπαντας ἐγείρεις ψάλλειν 


Ἀλληλούϊα.

Γνῶσιν λαβόντες θείαν, τῆς ἐνθέου ζωῆς σου, ἐκφάνσει τῶν ἁγίων ὀστῶν σου, αἴνεσιν προσάγομεν Θεῶ τῷ ποικίλοις σέ δοξάσαντι θαύμασιν, Ἐφραίμ θεομακάριστε, δί ὧν εὐφραίνεις τούς βοώντας σοί
Χαῖρε, Χριστοῦ ὁ θεῖος θεράπων χαῖρε, φωτός ἀΰλου θεάμων.
Χαῖρε, τῶν Ὁσίων ζηλώσας τήν ἄσκησιν χαῖρε, τῶν Μαρτύρων ζηλώσας τήν ἄθλησιν.
Χαῖρε, σκεῦος καθαρότατον ἐπιπνοίας θεϊκής χαῖρε, ἄνθος εὐωδέστατον εὐωδίας μυστικῆς.
Χαῖρε, ὅτι τόν κόσμον νουνεχῶς ἀπηρνήσω χαῖρε, ὅτι τά ἄνω θαυμαστῶς ἐπορίσω.
Χαῖρε, κοιμίσας τά κύματα χαῖρε, νοός ὑψώσας τόν ἔρωτα.
Χαῖρε, Χριστοῦ γεωργῶν τήν ἀγάπην χαῖρε, σατᾶν καταργῶν τήν ἀπάτην.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Δόξαν τήν κεκρυμμένην, ἤν θεόθεν ἐκτήσω, Ἐφραίμ Ὁσιομάρτυς Κυρίου, ἐμφανείαις σου ταῖς ἱεραῖς, τοῖς θεασαμένοις σέ ἐφανέρωσας, καί θαύμασιν ἐπιστωσας, τούς πιστῶς Κυρίω βοώντας.


Ἀλληλούϊα.

Ἔλαμψας ἐν τῷ ὄρει, πάλαι τῷ τῶν Ἀμώμων, Χριστῷ εὐαρεστήσας ὀσίως νῦν δέ τήν ἁγίαν σου Μονήν, ἁγιάζεις τοῖς ἁγίοις Λειψάνοις σου, Ἐφραίμ ἐν σοῖ χορεύουσαν καί βοώσαν σοί εὐφροσύνως
Χαῖρε, ὁ λύχνος τῆς ἠσυχίας χαῖρε, ὁ τύπος τῆς ἐγκρατείας.
Χαῖρε, ὁ εὐφράνας πιστῶν τήν διανοιαν χαῖρε, ὁ αἰσχύνας ἀπίστων τήν ἄνοιαν.
Χαῖρε, ὁ φοινίξας αἵμασι τῆς ψυχῆς σου τήν στολήν χαῖρε, ὁ σφραγίσας σκάμμασιν ἀθλητῶν τήν σήν ζωήν.
Χαῖρε, ὅτι ὑπέστης τήν ὁρμήν τῶν βαρβάρων χαῖρε, ὅτι μετέσχες αἰδίων στεφάνων.
Χαῖρε, λαμπτήρ ὁσίας ἀσκήσεως χαῖρε, πρηστήρ μανίας τοῦ χείρονος.
Χαῖρε, χαρά τῆς ἁγίας Μονῆς σού χαῖρε, φωτός θησαυρός τρισηλίου.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Ζάλην ἅπασαν λύων, καί χαράν πρυτανεύων, ἐπέστης τή σεμνή Ἡγουμένη καί ταύτη ἐδήλωσας σαφῶς, τίς εἰ οὐ τά σεπτά ὀστᾶ ἀνεύρατο, ἡ δέ ἔνθους γεγονυία, τή σή ἐκφάνσει Θεῶ ἔφη


Ἀλληλούϊα.

Ἤκουσε τῆς φωνῆς σου, καί εἶδε σέ ὁμιλοῦντα, παμμάκαρ, ἡ ὤφθης τή Ἡγουμένη σοφέ, καί ταύτη τό σόν ὄνομα ἐδήλωσας, καί τέλος σου τό ἅγιον διο ἐβόας σοί τοιαύτα
Χαῖρε, ὁ μάρτυς ἐν τοῖς Ὀσίοις χαῖρε, ὁ ἔνδοξος ἐν Ἁγίοις.
Χαῖρε, ὁ βιώσας ζωήν τήν ἰσάγγελον χαῖρε, ὁ τρυγήσας καρπόν τόν ἀθάνατον.
Χαῖρε, στέφος χρυσοκόλλητόν της ἁγίας σου Μονής χαῖρε, δένδρον εὐθαλέστατον εὐκαρπίας νοητῆς.
Χαῖρε, ὁ ἐν τῷ ὄρει τῶν Ἀμώμων ἀσκήσας χαῖρε, ὁ δί ἀγάπην τοῦ Σωτῆρος ἀθλήσας.
Χαῖρε, ἐχθροῦ πατήσας τήν δύναμιν χαῖρε, Χριστοῦ πλουτήσας τήν ἔλαμψιν.
Χαῖρε, ψυχῶν ὁ καθαίρων τόν ρύπον χαῖρε, πιστῶν ὁ εὐφραίνων τόν δῆμον.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Θαύμασι παραδόξοις, καί πολλαῖς ἐμφανείαις, κάτ ὄναρ καί κάθ ὕπαρ ποικίλως, τήν σήν δόξαν πάσι φανεροῖς, ἤν ἐκ Θεοῦ πάλαι ἐκτήσω Ἅγιε διο τήν σήν λαμπρότητα, θαυμάζοντες Θεῶ βοώμεν


Ἀλληλούϊα.

Ἴασιν ἀναβλύζει, καί χαράν καί ὑγείαν, ἡ θήκη τῶν ἁγίων ὀστῶν σου, τοῖς προσιούσι τή σή Μονή καί ζητούσιν Ἐφραίμ τήν σήν βοήθειαν ἔνθεν οἱ τῆς σῆς χάριτος, τρυφῶντες πιστῶς βοώσι
Χαῖρε, ἡ βρύσις τῶν ἰαμάτων, χαῖρε ἡ λύσις τῶν νοσημάτων. 
Χαῖρε, ὁ κάτ ὄναρ καί ὕπαρ φαινόμενος χαῖρε, ὁ κινδύνων παντοίων ρυόμενος.
Χαῖρε, ὅτι τούς καλοῦντας σέ ἁγιάζεις μυστικώς χαῖρε, ὅτι τούς ὁρώντας σέ ἐπευφραίνεις θαυμαστῶς.
Χαῖρε, ὁ θεραπεύων τά ἀνίατα πάθη χαῖρε, ὁ ἀπελαύνων τῶν δαιμόνων τά ἄχθη.
Χαῖρε, ὁ ὀφθεῖς πολλοῖς ὡς ἠθέλησας χαῖρε, ὁ διδούς χαράν οὖς ἐπέλεξας.
Χαῖρε, σκηνῆς οὐρανίου οἰκήτωρ χαῖρε, ἠμῶν θερμός ἀντιλήπτωρ.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Κήρυκες γεγονότες, τῶν πολλῶν σου θαυμάτων, οἱ τῆς σῆς τυχόντες εὐποιΐας, πιστῶν ἐπτέρωσαν τάς ψυχάς ἔνθεν πλεῖστοι τή Μονή σου προστρέχουσι, καί δρέπονται τήν χάριν σου, ἐκ τῶν Λειψάνων σου βοώντες


Ἀλληλούϊα.

Λάμπων ὡς ἄλλος λύχνος, οὐρανόφωνος ὤφθης, ἐν ὄρει τῶν Ἀμώμων ἀρτίως γνωσθεῖς τή Ἐκκλησία Χριστοῦ, τή ἐκκαλύψει τῶν θείων Λειψάνων σου, ὁ πρώην τελῶν ἄγνωστος, καί πάντας συγκινεῖς βοάν σοί
Χαῖρε, ἡ στήλη ὁσίων πόνων χαῖρε, τό κλῆμα ἐνθέων νόμων.
Χαῖρε, ἑωσφόρος Χριστοῦ ὁ νεοφωτος χαῖρε, Ἐκκλησίας κρηπίς ἡ νεότευκτος.
Χαῖρε, τύπος ἐνθεότατος ἀρετῶν ἀσκητικών χαῖρε, πέτρα ἡ στερέμνιος ἄθλων τῶν μαρτυρικῶν.
Χαῖρε, ὅτι νομίμως τοῖς τυράννοις ἀντέστης χαῖρε, ὅτι ἐνδόξως τῷ Κυρίω μετέστης.
Χαῖρε, Χριστοῦ ὁρῶν τήν λαμπρότητα χαῖρε, αὐτοῦ ὑμνῶν τήν χρηστότητα.
Χαῖρε, ψυχῆς τήν ἀνδρείαν ἐκφαίνων χαῖρε, ἐχθρῶν τήν μανίαν ἐκτρέπων. 
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Μένων ἐγκεκρυμμένος, ἐν ἐτῶν περιόδοις, πολλῶν ὑπό τήν γῆν θεοφόρε, ἀρτίως εὐδοκία Θεοῦ, ἐγνώσθης ἠμίν ὡς θησαυρός ἅγιος, Ἐφραίμ καί τή σή χάριτι, πλουτίζεις τούς Χριστῷ βοώντας


Ἀλληλούϊα.

Νέος ἥλιος ὤφθης, τή Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἐκλάμπων τῶν θαυμάτων ἀκτίσι, καί λύεις τήν νύκτα τῶν παθῶν, τῶν προσιόντων θερμῶς τή πρεσβεία σου. Ἀλλά καί ἠμίν Ὅσιε ἀεί βοώσι
Χαῖρε, ὁ βότρυς τῆς εὐφροσύνης χαῖρε, ὁ λύτης τῆς ἀφροσύνης.
Χαῖρε, τῶν νοσούντων θεοσδοτος ἴασις χαῖρε, τῶν ποικίλως πασχόντων ἡ λύτρωσις.
Χαῖρε, ἄνερ θεοφόρητε τῶν Ὁσίων μιμητά χαῖρε, Μάρτυς τοῦ Παντάνακτος καί θεοφρον ἀθλητά.
Χαῖρε, ὁ τή ἀσκήσει τήν ἄθλησιν συνάψας χαῖρε, ὁ ἐν τή δόξη τή ἄνωθεν ἐκλάμψας.
Χαῖρε, παθῶν ὁ λύων τήν ζόφωσιν χαῖρε, καλῶν ὁ φαίνων τήν ὄνησιν.
Χαῖρε, ὀφρύν τῶν βαρβάρων πατήσας χαῖρε, στερρῶς τόν ἀγώνα ἀνύσας.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Ξένη πέλει ἡ χάρις, ἤν παρέχεις παμμάκαρ τοῖς ἐπικαλουμένοις σέ πάσιν ἔνθεν εἰς πάσαν τήν Ἀττικήν, ὁ τῶν θαυμάτων σου φθόγγος ἐξέδραμε, καί πάντες τοῖς Λειψάνοις σου, προστρέχουσι Θεῶ βοώντες


Ἀλληλούϊα.

Ὅλος λελαμπρυσμένος, θεϊκαῖς ἀγλαΐαις, ἐφίστασαι τή θεία Μονή σου, καί φαίνη διαφόρω μορφή τοῖς καθαροῖς τή καρδία ἐν Πνεύματι, καί νέμεις χάριν ἄφθονον, τοῖς πόθω σοῖ βοώσι
Χαῖρε, τό κλέος τῶν μοναζόντων χαῖρε, ὁ στύλος τῶν ὀρθοδόξων.
Χαῖρε, τῆς ἀΰλου εὐκλείας θησαύρισμα χαῖρε, τῆς ἐξ ὕψους σοφίας ἐναύλισμα.
Χαῖρε, ἄρωμα οὐράνιον χάριτος τῆς θεϊκής χαῖρε, μύρον πολυσύνθετον ἀγωγῆς ἀσκητικῆς.
Χαῖρε, ἅγιον θύμα δί ἀθλήσεως θείας χαῖρε, σφάγιον θεῖον τῆς βαρβάρων μανίας.
Χαῖρε, ζωῆς ὁσίας ὀσφράδιον χαῖρε, ἠθῶν ἀμέμπτων κινάμωμον. 
Χαῖρε, ἀστήρ ἐν τῷ ὄρει Ἀμώμων χαῖρε, κανών πρακτικός μονοτρόπων.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Παραλύτους συσφίγγεις, δαιμονώντας ἰᾶσαι, καί πλήθη τά δυσίατα παύεις ἐντεῦθεν Ἀθηναίων πληθύς, καί Πειραιεῖς καί περιχώρων ὅμιλοι, τή σή Μονή Πάτερ σπεύδουσιν, ὑμνοῦντες σέ καί βοώντες


Ἀλληλούϊα.

Ρημάτων σου τῶν θείων, ὡς σέ εἶδεν, ἐκλάμποντα ἐν δόξη ἀΰλω ἡ εὐσεβής νεάνις σοφέ, καί τήν σήν προστασίαν ὠμολόγησεν, ἤν παρέχεις τή σή μονή βοῶσι σοί τοιαύτα
Χαῖρε, Ὁσίων καύχημα νέων χαῖρε Μαρτύρων εὔκλειαν φέρων.
Χαῖρε, τῆς Μονῆς σου προστάτης ἀκοίμητος χαῖρε, τῶν ἁγίων Ἀγγέλων ὁ σύσκηνος.
Χαῖρε, ὅτι ἐθεράπευσας ἀσθενοῦντας χαλεπώς χαῖρε, ὅτι τόν παράλυτον ἠνόρθωσας θαυμαστῶς.
Χαῖρε, κεφαλαλγίας διαλύσας τό βάρος χαῖρε, τοῦ διαβήτου καταπαύσας τό πάθος.
Χαῖρε, Θεοῦ χαρίτων κειμήλιον χαῖρε, πιστῶν διάδημα τίμιον.
Χαῖρε, Ἐφραίμ ἀσκητῶν ὡραιότης χαῖρε, εἰκών μοναστῶν καί λαμπρότης.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Σέ, ὀράσει ἁγία καί κάτ ὄναρ καί ὕπαρ, ἐν τή σή μάνδρα περιπολοῦντα, κατεῖδον μονάστριαι σεμναί, καί εὐφροσύνης πολλῆς ἐπληρώθησαν, προστάτην σέ κηρύττουσαι, καί τῷ Θεῶ ὁμού βοώσαι


Ἀλληλούϊα.

Τό οὐράνιον μύρον, τή ψυχή θησαυρίσας, εὐφραίνεις τῶν πιστῶν τάς καρδίας, καί εὐωδία μυρεψική τῶν σεπτῶν σου λειψάνων ποιεῖς λάρνακα, ἀρωματίζειν Ἅγιε, τούς εὐλαβῶς σοί ἐκβοώντας
Χαῖρε, τῆς χάριτος μυροθήκη χαῖρε, τῆς μάνδρας σου ἔνθεος σκέπη. 
Χαῖρε, ἀφθαρσίας εὐώδης παραδεισος χαῖρε, ἀπαθείας ἁγίας κυπάρισσος.
Χαῖρε, ὅτι καταβέβληκας τόν ἀντίπαλον ἐχθρόν χαῖρε, ὅτι ἐμεγάλυνας τοῖς σοῖς πόνοις τόν Χριστόν.
Χαῖρε, ὁ ὑπό χθόνα πλεῖστα ἔτη τελέσας χαῖρε, ὁ θεία νεύσει ἐκ τῆς γής ἀναλάμψας.
Χαῖρε, ψυχῶν καθαίρων τούς μώλωπας χαῖρε, δεινῶν ἐκκαίνων τούς σκόλοπας.
Χαῖρε, ἀεί τάς ἰάσεις παρέχων χαῖρε, ἠμῶν ἀεί προστατεύων.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Ὕμνησαν τόν Σωτήρα, τή εὐρέσει θεοφρον, τῶν θείων καί πανσέπτων ὀστῶν σου, εὐσεβῶν οἱ δῆμοι πανδημεῖ, ὅτι ταῦτα ἀσινή διετήρησεν, ὑπό τήν γῆν χρόνοις πλείοσιν, ἅ τιμῶντες Ἐφραίμ βοώμεν


Ἀλληλούϊα.

Φύλαττε τήν Μονήν σου ἀπό πάσης ἀνάγκης, τή σῆ πρός τόν Σωτήρα πρεσβεία, καί δίδου ταύτη πάτερ Ἐφραίμ, τά τῆς εὐλογίας τῆς σῆς δωρήματα ἰδού γάρ τή σῆ χάριτι, προστρέχει ἀεί ἐκβοώσα
Χαῖρε, ἠμῶν τό ἄρρηκτον τείχος χαῖρε, πιστῶν ἀτίνακτος πύργος.
Χαῖρε, τῆς Μονῆς σου φρουρός ἀσφαλέστατος χαῖρε, τῶν τεκνίων σου φύλαξ καί ἔφορος.
Χαῖρε, στήριγμα θεοσδοτον εὐλαβῶν μοναζουσών χαῖρε, καύχημα οὐράνιον τῶν πιστῶν ἀσκητριῶν.
Χαῖρε, ὅτι βραβεύεις τοῖς πιστοῖς τάς αἰτήσεις χαῖρε, ὅτι προσδέχη σῶν υἱῶν τάς δεήσεις.
Χαῖρε, ἠμίν ἐκφαίνων τά κρείττονα χαῖρε, ἀεί ἐκτρέπων τά χείρονα. 
Χαῖρε, Χριστῷ ὑπέρ πάντων πρεσβεύων χαῖρε, παθῶν τήν ἐνέργειαν φλέγων.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Χάριτας ἀναβλύζεις, καί πολλήν εὐφροσύνην, καί θείαν ἀγαλλίασιν Πάτερ, καί εὐφραίνει ἠμῶν τάς ψυχᾶς, καί καθαγιάζει ὁμού τά σώματα, ἡ θήκη τῶν λειψάνων σου, τῶν ἐκβοώντων τή Τριάδι


Ἀλληλούϊα.

Ψάλλοντες ἐν αἰνέσει, τούς ἀγῶνάς σου Πάτερ, ὑμνοῦμεν τήν δοθεῖσαν σοί χάριν καί παρεστῶτες τή σή σορῶ, τήν προστασίαν σου ἐπιβιώμεθα, ἤν δίδου ἠμίν Ἅγιε, ὡς ἄν ἀεί σοί ἐκβοώμεν
Χαῖρε, ἰσότιμος τῶν Ὀσίων χαῖρε, συνόμιλος τῶν Μαρτύρων.
Χαῖρε, ἀϊδίων στεφάνων ὁ μετοχος χαῖρε, τρισηλίου ἐλάμψεως ἔμπλεως.
Χαῖρε, γέρας πολυτίμητον τῆς ἁγίας σου Μονής χαῖρε, θέμεθλος νεόδμητος Ἐκκλησίας τῆς σεπτῆς.
Χαῖρε, ὁ κατευφράνας τῶν πιστῶν τάς χορείας χαῖρε, ὁ ἀναφήνας ἀναβάσεις ἁγίας.
Χαῖρε, δί οὗ ἀνίας ρυσθήσομαι χαῖρε, δί οὗ παθῶν ἰαθήσομαι.
Χαῖρε, πιστῶν πρός Χριστόν ὁ μεσίτης χαῖρε, καμού ἐν ταῖς θλίψεσι ρύστης.
Χαίροις Πάτερ μακάριε.
Ὤ τρισόλβιε πάτερ, Ἐφραίμ Ὁσιομάρτυς, τῶν πάλαι Ἁγίων συμπολίτα (ἐκ γ'), σύν αὐτοῖς δυσώπει τόν Χριστόν, ὡς ἄν ποικίλων ρυόμεθα θλίψεων, καί ζωῆς τῆς μελλούσης τύχωμεν οἱ τῷ Θεῶ βοώντες


Ἀλληλούϊα.

Καί αὔθις τό Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ΄. Τή ὑπερμάχω
Ὥσπερ ἀστήρ νεοφανῆς ἠμίν ἀνέτειλας, τή φανερώσει τῶν σεπτῶν Πάτερ Λειψάνων σου, καί θαυμάτων ταῖς ἀκτίσι πάσιν ἐκλάμπεις. Ἀλλά πλήρου τά αἰτήματα ἑκάστοτε, τῶν πιστῶς σοί προσιόντων Ἐφραίμ Ἅγιε, καί βοώντων σοί χαίροις Πάτερ μακάριε.


Δίστιχον
Ἐφραίμ χαράν δίδου μοί τήν οὐρανίαν Γερασίμω χαῖρε σοί ἀναβοώντι.


Το παιδί και ο Γέροντας Πορφύριος – Πορφυρίας Μοναχής. ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ


Μεσημέρι, δύο η ώρα, βρίσκομαι στην Πλατεία Αγίων Αναργύρων Αθηνών. Είμαι σταματημένη στο φανάρι προς Αθήνα. Με πλησιάζει ένας κύριος.
-Μενίδι, σας παρακαλώ, πάμε;
-Όχι! του απάντησα, δεν προλαβαίνω. Όντως δεν προλάβαινα, γιατί τρεις η ώρα έπρεπε να παραδώσω το ταξί στον Πειραιά.
Ο κύριος στεκόταν μπροστά μου περιμένοντας να περάσει άλλο ταξί. Κάτι μέσα μου μου έλεγε να τον εξυπηρετήσω. Του έκανα νόημα να έρθει. Μόλις μπήκε στο ταξί αναφώνησε: «-Δεν είναι δυνατόν!» Και παίρνει τη φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου στα χέρια του και τη φιλάει.
Την στιγμή εκείνη έχει ανάψει το φανάρι και έστριβα το τιμόνι προς Μενίδι. Ήθελα να του πάρω από τα χέρια τη φωτογραφία, μα όταν τον είδα με τι λαχτάρα τον κοιτούσε, ντράπηκα για τη σκέψη μου.
-Τον γνωρίσατε, με ρώτησε.
-Όχι, από τα βιβλία του τον γνώρισα και τον αγαπώ πάρα πολύ.
-Θέλεις, κοπέλα μου, να σου πω πώς τον γνώρισα εγώ;
-Και βέβαια θέλω, του είπα με χαρά.
-Άκου» η γυναίκα μου ήταν άρρωστη βαριά, είχε καρκίνο- οι γιατροί μας έδωσαν τρεις μήνες το πολύ ζωή. Εκείνη τη χρονιά ο γυιος μου ο μεγάλος τελείωνε το Λύκειο. Και μας ανακοίνωσε πως έχει κανονίσει με άλλα δέκα παιδιά, συμμαθητές του, να πάνε στο Άγιο Όρος για μια εβδομάδα. Είπαμε εντάξει. Τα παιδιά έφυγαν.

Στο μεταξύ η γυναίκα μου χειροτέρεψε. Ο γιατρός που την παρακολουθούσε μας είπε πως το τέλος ήταν κοντά.
Τον ρωτήσαμε με αγωνία: «-Γιατρέ, τι μπορούμε να κάνουμε, να της δώσουμε λίγη ζωή ακόμη;» «-Θα κάνουμε ένα χειρουργείο ακόμη και ο Θεός βοηθός!» μας απάντησε. Εγώ συμφώνησα, η γυναίκα μου όμως αντέδρασε, γιατί ήθελε να περιμένουμε να γυρίσει το παιδί.
Ο γυιος μου γύρισε τόσο ευτυχισμένος, τόσο χαρούμενος, που έτσι δεν τον είχαμε δει ποτέ. Μας διηγιόταν πόσο όμορφα ήταν εκεί, πόσο εγκάρδια τους υποδέχθηκαν οι μοναχοί, πόση γαλήνη ένιωσαν μεσ’ στην ψυχή τους. Τόσο πολύ ένιωσε την παρουσία του Θεού, που είχε ξεχάσει πως η μητέρα του ήταν άρρωστη. Τη θυμήθηκε, όταν παρουσιάστηκε μπροστά τους ο Γέρων Πορφύριος. Μας είπε για τον Γέροντα Πορφύριο θαυμαστά πράγματα, που μας φαίνονταν απίστευτα.
-Συγγνώμη, αυτά που λέτε πότε γίνανε; τον διέκοψα.
-Πριν δυο χρόνια.
-Α, πρόσφατα! Λοιπόν, για πέστε μου.
-Όλα τα παιδιά καθόντουσαν κάτω από ένα δένδρο, μιλούσανε και γελούσανε, όταν ξαφνικά είδανε έναν καλόγερο να τα πλησιάζει. Σηκώθηκαν, του φίλησαν το χέρι και ο Γέροντας άρχισε να τους μιλάει προσφωνώντας κάθε παιδί με το όνομα του. Όπως καταλαβαίνεις, τα παιδιά απόρησαν, πού ήξερε τα ονόματα τους και τα οικογενειακά τους. Στο γυιο μου είπε: «-Πες της μαμμάς σου να μην κάνει χειρουργείο, είναι καλά!» «-Την ξέρετε;» «-Την ξέρω, όλους σας ξέρω!» «-Ποιος είστε;» τον ρώτησε. «-Είμαι ο Γέροντας Πορφύριος», είπε και έφυγε.

Στο γυρισμό από το Άγιο Όρος, σταμάτησαν στην Ουρανούπολη, σε ένα φαρμακείο να πάρουν ασπιρίνες, γιατί τους πείραξε η θάλασσα και ζαλίστηκαν. Μπαίνοντας στο φαρμακείο είδαν την εικόνα του Γέροντα Πορφυρίου και είπαν: «-Να ο Γέροντας Πορφύριος που είδαμε στο Άγιο Όρος!» Μόλις το άκουσε η φαρμακοποιός, σάστισε. «-Συγγνώμη, παιδιά, είδατε αυτόν τον Γέροντα στο Άγιο Όρος;» «-Ναι, τώρα από εκεί ερχόμαστε.» «-Είστε σίγουροι;» «-Βέβαια είμαστε σίγουροι, αφού μιλήσαμε μαζί του.
Και μάλιστα απορήσαμε πού ήξερε τα ονόματα μας και τα οικογενειακά μας. Όταν τον ρωτήσαμε ποιος είναι, μας είπε πως ήταν ο Γέροντας Πορφύριος». «-Παιδιά, είμαι σί¬γουρη ότι τον είδατε, όμως… Μην τρομάξετε μ’ αυτό που θα σας πω… Ο Γέροντας πέθανε πριν πέντε χρόνια!» Τα παιδιά έπαθαν σοκ! «-Αδύνατον!» της είπαν, «αφού μιλήσαμε!»
Και εγώ και η γυναίκα μου πιστέψαμε πως κάποιον άλλον είδαν, που τον έλεγαν κι αυτόν Πορφύριο και του έμοιαζε. Άλλωστε όλοι οι καλόγεροι μοιάζουν μεταξύ τους. «-Δεν με πιστεύετε, ε; Τέλος πάντων, εμένα μου είπε να μη πας για χειρουργείο, είσαι καλά», είπε το παιδί στη μητέρα του.

Σε δύο μέρες μπήκαμε στο νοσοκομείο. Την επομένη το πρωί θα γινόταν το χειρουργείο. Η ώρα του χειρουργείου έφτασε και, ενώ εγώ περίμενα απ’ έξω με αγωνία, ξαφνικά, βλέπω τη γυναίκα μου να βγαίνει. Έτρεξα κοντά της: «-Τι έγινε;» «-Δεν κάνω χειρουργείο, είμαι καλά!» Από πίσω της βγήκε και ο γιατρός. «-Τι έγινε, γιατρέ;» «-Δεν ξέρω, δεν θέλει να χειρουργηθεί!» «-Σας είπα, είμαι καλά!» «-Κορίτσι μου, τρελάθηκες;»... Προσπαθούσα να την πείσω, πως πρέπει να γίνει η εγχείρηση. «-Σου είπα νιώθω καλά, κάντε μου εξετάσεις και θα δείτε ότι είμαι καλά, το νιώθω!» «-Ωραία!» είπε ο γιατρός, «ας μην την πιέσουμε, αφού νοιώθει καλά.» «-Δεν με πιστεύετε; Ωραία! Κάντε μου εξετάσεις για να πειστείτε.»
Πράγματι έγιναν οι εξετάσεις. Την επομένη μέρα μας ήρθαν και οι απαντήσεις.
Εδώ ο κύριος πήρε μια βαθιά ανάσα. -Τι έδειξαν οι απαντήσεις;
-Πως ποτέ δεν την άγγιξε η αρρώστια! Οι γιατροί να βλέπουν τις παλιές εξετάσεις και τις καινούργιες και να έχουν τρελαθεί! Δεν μπορεί, θα πρέπει να μπερδεύτηκαν με άλλες, θα ξανακάνουμε αύριο, έλεγαν απορημένοι.

Ωστόσο ήρθε ο γυιος μου, που βλέποντας τους γιατρούς μπερδεμένους με τις εξετάσεις, μου λέει.
-Γιατί δεν πιστεύεις αυτά που μου είπε ο Γέροντας Πορφύριος στο Άγιο Όρος;
Τότε πετιέται ένας γιατρός:
-Τι είπες; Ο Γέροντας Πορφύριος τι σου είπε;
-Πως η μαμμά μου είναι καλά και να μην κάνει χειρουργείο!
Ο γιατρός έβγαλε από την τσέπη του τη φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου.
-Αυτόν είδες, αγόρι μου, στο Άγιο Όρος; -Ναι, Αυτόν!
-Οι εξετάσεις είναι σωστές! Η γυναίκα σας είναι καλά, μπορείτε να φύγετε και τώρα μάλιστα! Ετοιμαστείτε!

Στη γυναίκα μου οι γιατροί είχαν δώσει τρεις μήνες το πολύ ζωή. Έχουν περάσει δυο χρόνια και είναι μια χαρά, πιο καλά από ό,τι ήταν πριν την αρρώστια. Γι’ αυτό αγαπούμε πάρα πολύ τον Γέροντα Πορφύριο. Έχουμε πάει και στο Μοναστήρι του πολλές φορές. Και όποτε έχουμε δυσκολίες, εκείνος μας στηρίζει.
Η αφήγηση του κυρίου για ένα ακόμη θαύμα του Γεροντάκου μου, μου έδωσε μεγάλη χαρά. Το μόνο που ψέλλισα, καθώς κατέβαινε ο κύριος, ήταν «ευχαριστώ!»

Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της μοναχής Πορφυρίας.
ΑΘΗΝΑ 2010
Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.

ΠΗΓΗ: dakriametanoias.blogspot.ca